การหว่านไถ อย่างอริยะในพุทธศาสนา : หน้า 533/591

sumal การหว่านไถ อย่างอริยะ ๕๓๒ เป็นเครื่องให้แล้วเสร็จงาน ความเพียรของเราเป็นเครื่องนำ ธุระไปให้สมหวัง นําไปถึงความเกษมจากโยคะ ไปแล้วไม่ถอยหลัง ความเพียรนำไปยังที่ซึ่งบุคคลไปถึงแล้วไม่เศร้าโศก เราทำนา เช่นนี้ นาที่เราทำนั้นย่อมมีผลเป็นอมตะ บุคคลทำนาเช่นนี้แล้ว ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้” แม้กสิภารทวาชพราหมณ์ได้ฟังดังนั้น ก็ยังไม่เกิด ศรัทธาที่จะถวายทานกับพระพุทธองค์ ได้แต่กราบทูลว่า “ท่าน พระโคดมผู้เปรียบตนเช่นกับชาวนา ถ้าหากการไถหว่านของ พระองค์เป็นเช่นนั้นจริงๆ ขอพระองค์จงบริโภคอมฤตผลที่ท่าน พระโคดมไถนั้นเถิด” พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า “เราไม่พึง บริโภคโภชนะซึ่งได้เพราะความขับกล่อม ดูก่อนพราหมณ์ นี่ เป็นธรรมของบุคคลผู้เห็นอรรถและธรรมอยู่ ท่านผู้รู้ทั้งหลาย ย่อมรังเกียจโภชนะที่ได้เพราะการขับกล่อม ดูก่อนพราหมณ์ เมื่อธรรมมีอยู่ ความเป็นไปแห่งอาชีวะนี้ก็ยังมีอยู่ ขอท่านจงบำรุง พระขีณาสพทั้งสิ้น ผู้แสวงหาคุณใหญ่ มีความคะนองสงบระงับ แล้วด้วยข้าวนํ้าที่ท่านหามาได้ด้วยการไถหว่านนั้นเถิด ด้วยว่า การบำารุงนั้นเป็นนาบุญของผู้มุ่งบุญ” จากนั้นพระองค์ทรง เทศน์โปรดให้พราหมณ์เข้าใจถึงบุญเขตอันเยี่ยม ที่เมื่อหว่านพืช คือศรัทธาลงไปแล้ว ถวายทานในทักขิไนยบุคคลอันเลิศ ผลบุญ อันเลิศก็ย่อมบังเกิดแก่บุคคลนั้นไปทุกภพทุกชาติ