ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 216/591

ธรรมะเพื่อประชา ผู้รักในการทำความดี ๒๑๕ จึงคิดที่จะแสวงบุญให้กับตนเองว่า เราควรถางหญ้าในสถานที่ แห่งนี้ให้เตียน ไม่ให้มีหญ้า เพื่อพระภิกษุจะได้ห่มจีวรได้สะดวก อีกทั้งจีวรจะได้ไม่เปียกนํ้าค้างด้วย วันรุ่งขึ้น พราหมณ์ถือจอบออกจากบ้าน ได้ถากหญ้าใน สถานที่นั้นจนสะอาด แล้วยังถากหญ้าขยายออกไปให้เป็นลาน กว้างยิ่งขึ้นไปอีก พอรุ่งขึ้นวันถัดมา เมื่อพราหมณ์เห็นภิกษุ มายังสถานที่แห่งนั้น เขาสังเกตเห็นชายจีวรของภิกษุรูปหนึ่ง ตกลงไปบนพื้นดินเกลือกกลั้วฝุ่น ทำให้เกิดความคิดขึ้นว่า เราน่าจะเกลี่ยทรายบนสถานที่นี้ คิดดังนั้นแล้วจึงบนทรายมา เกลี่ยลงบนสถานที่นั้น ธรรมดาของคนมีปัญญารักในการสร้างบุญบารมี ย่อม ขวนขวายแสวงหาบุญและบารมีอยู่เสมอ เพราะรู้ว่าบุญเท่านั้น ที่เป็นที่พึ่งของเราทั้งหลาย เรานักสร้างบารมีก็เช่นกัน ต้องเป็น ผู้ที่ไวต่อการสร้างบารมี เห็นอะไรที่เป็นบุญกุศล ไม่ว่าจะเป็น บุญเล็กบุญน้อยอย่าได้มองข้าม ไม่ว่าจะเป็นบุญจากการเก็บ เพชรพลอยรักษาความสะอาด หรือจะเป็นบุญจากการรักษา บรรยากาศในการประพฤติปฏิบัติธรรม เพียงแค่เรานั่งให้เป็น ระเบียบเรียบร้อยเป็นแถวเป็นแนว บุญกุศลก็เกิดขึ้นแล้ว เพราะเมื่อภาพแห่งความเป็นระเบียบเรียบร้อยของเราที่ประพฤติ ปฏิบัติธรรมอยู่นี้ ได้ปรากฏสู่สายตาของชาวโลก