ละความโกรธเพื่อสันติสุข : หน้า 322/591

ธรรมะเพื่อประช ละความโกรธกันเถอะ ๓๒๑ ความโกรธย่อมเกิดขึ้นแก่คนพาล ผู้โฉดเขลาไม่รู้จริง เพราะความแข่งดี แม้เขาก็ถูกความโกรธเผาลนจิตใจให้เร่าร้อน ความโกรธเจริญขึ้นแก่บุคคลนั้น ดุจไฟเจริญขึ้นในกองหญ้าและไม้ ฉะนั้น ยศของบุคคลนั้นย่อมเสื่อมไป เหมือนพระจันทร์ข้างแรม ผู้สยบความโกรธลงได้ ก็เป็นดุจไฟที่ไม่มีเชื้อ ยศของผู้นั้นย่อม เต็มเปี่ยม เหมือนพระจันทร์ข้างขึ้น” พระราชาทรงฟังธรรมิกถาของพระโพธิสัตว์แล้ว ทรง บังเกิดความเลื่อมใส จึงรับสั่งให้อำมาตย์นำดาบสินีมาคืน พลางตรัสว่า “ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ขอท่านทั้งสองจงพักอยู่ด้วย ความสุขที่เกิดจากบรรพชาในพระราชอุทยานนี้เถิด” จากนั้น พระองค์ได้ขอขมาที่ได้ล่วงเกิน ตั้งแต่นั้นมา ทรงหมั่นดูแล ดาบสทั้งสองเป็นอย่างดี ส่วนดาบสทั้งสองท่านต่างหมั่นเจริญ ภาวนาจนได้อภิญญาสมาบัติ ครั้นละโลกแล้วก็ได้ไปเสวยสุขใน พรหมโลกเช่นเดิม จากเรื่องนี้จะเห็นได้ว่านักปราชญ์บัณฑิตผู้ไม่มีความโกรธ ย่อมสามารถเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส เปลี่ยนจากร้ายให้ กลายเป็นดีได้ ท่านจึงสอนไว้ว่า “พึงชนะคนโกรธ และความ โกรธด้วยความไม่โกรธ” และท่านได้มาเป็นต้นแบบที่ดีงามให้ เราได้ศึกษา เราจึงควรประพฤติปฏิบัติตามจริยวัตรอันงดงามนี้