ความอัศจรรย์แห่งมนต์ (๒) : หน้า 481/591

ธรร ความอัศจรรย์แห่งมนต์ (๒) ៤៨០ แม้ได้ฟังดังนั้น พระราชาก็ยังไม่ทันได้คิด ปรารถนาที จะทดสอบอีก จึงรับสั่งว่า “เจ้ารับราชการ ได้ทรัพย์จากเรา วันละพัน จงน่าโจรนั้นมาให้เราให้ได้ ให้สมกับเงินที่เราให้เจ้า ไปเถิด” พระโพธิสัตว์กราบทูลว่า “ข้าแต่มหาราช ข้าพระองค์ ไม่ขอกราบทูลว่า ใครเป็นโจร แต่ข้าพระองค์จะเล่าเรื่องถวาย” พระโพธิสัตว์ได้ยกตัวอย่างเพื่ออุปมาอุปไมยว่า ในอดีตกาลมีสามีภรรยาคู่หนึ่ง มีอาชีพเป็นนักฟ้อน วันหนึ่งสามีได้ซื้อสุรามากมายถือกลับบ้านมาด้วย เมื่อเดินมา ถึงฝั่งแม่นํ้า เขานั่งดื่มจนเมามาย เอาพิณห้อยคอแล้วจับมือ ภรรยากล่าวว่า “มาเถิดน้องรัก เราจะพากันกลับบ้าน” จากนั้น ทั้งสองได้ว่ายน้ำข้ามฝั่ง ขณะอยู่กลางแม่น้ำ สามีที่เมาบวกกับ พิณที่หนักถ่วงคอ ทำให้เขาจมน้ำไป ภรรยาไม่อาจช่วยสามีได้ จึงสลัดสามีทิ้ง แล้วว่ายไปถึงฝั่งก่อน นางได้แต่ยืนดูสามีที่กำาลัง จมนํ้าพลางคิดว่า สามีของเรากำลังจะจมนํ้าตาย เราจะขอฟัง เพลงที่สามีร้องเป็นครั้งสุดท้าย นางจึงขอให้สามีร้องเพลงขับ ให้ฟังด้วย สามีกล่าวว่า “น้องรัก เจ้าจะให้พี่ขับเพลงได้อย่างไรเล่า ขณะนี้นํ้าอันเป็นที่พึ่งของมหาชนกำลังจะฆ่าพี่ ภัยเกิดจาก สิ่งที่เป็นที่พึ่งของมหาชนแท้ๆ” เมื่อพระโพธิสัตว์เล่าเรื่องนี้ ถวาย พร้อมทูลเตือนสติว่า “มหาราช น้ำเป็นที่พึ่งแก่มหาชน ฉันใด