สุกรโพธิสัตว์ : หน้า 187/591

สุกร โพธิสัตว์ ១៨៦ จะเลี้ยงไว้ทำไม ขายให้พวกฉันดีกว่า” ว่าแล้วก็เอาเงินวางไว้ใน มือของหญิงชรา ด้วยความที่สลึมสลือ นางจึงเอ่ยปากอนุญาตไป เมื่อนักดื่มเหล่านั้นไม่เห็นสุกรจึงถามว่า “ไม่เห็นสุกร สักตัวเลย” ฝ่ายหญิงชราจึงได้ขอเงิน เพื่อจะได้จัดแจงอาหาร เทไว้จนเต็มรางแล้ววางไว้ใกล้ประตูบ้าน เมื่อเป็นเช่นนั้น พวกนักเลงสุราประมาณ ๓๐ คน ต่างถือบ่วงเตรียมคล้องอยู่ใน ที่ใกล้ๆ หญิงชราตะโกนเรียกจุลตัณฑิละว่า “ลูกจุลตัณฑิละ มานี่หน่อย” ด้วยความที่ยังไม่สร่างเมา ได้ตะโกนออกไปด้วย น้ำเสียงแข็งๆ ทำให้มหาคุณฑละผู้พี่ได้ยินอย่างนั้น ความที่ ตัวท่านเป็นสัตว์มีปัญญาก็ฉุกใจคิดว่า แม่ไม่เคยเรียกพวกเรา ด้วยถ้อยคำที่ห้วนๆ เช่นนี้ สงสัยวันนี้จะมีภัยเกิดขึ้นกับเราแน่ จึงเรียกน้องมาบอกว่า “น้องเอ๋ย แม่เรียกเจ้า เจ้าจงออกไปดูเถิด อย่าได้ประมาท” จุลกุณฑละรับค่า แล้ว ได้เดินออกไปดู เห็นพวกนักดื่ม ยืนถือบ่วงรออยู่ ก็รู้ว่า วันนี้เห็นทีจะต้องเป็นวันตายของตนแน่ จึงวิ่งกลับมาหาพี่ชายแล้วยืนสั่น ไม่อาจทรงกายไว้ได้ เนื้อตัว สั่นจนกระทั่งควบคุมตนเองไม่ได้ เมื่อมหาตุณฑิละเห็นน้องยืน สั่นเช่นนั้นก็ถามว่า “เจ้าเห็นอะไรมาหรือ” จุลคุณฑิละเล่า เหตุการณ์ที่ตนเองเห็นให้ฟัง ด้วยความที่พระโพธิสัตว์เป็นผู้มีใจ