ละความโกรธกันเถอะ : หน้า 317/591

ละความโกรธกันเถอะ ๓๑๖ ความโกรธย่อมเกิดขึ้นแก่คนพาล ผู้โฉดเขลาไม่รู้จริง เพราะความแข่งดี แม้เขาก็ถูกความโกรธนั้นเผาสนใจให้ เร่าร้อน ความโกรธเจริญขึ้นแก่ผู้ใด ก็เป็นดุจไฟเจริญขึ้นใน กองหญ้าและไม้ ยศของบุคคลนั้นย่อมเสื่อมไป เหมือน พระจันทร์ข้างแรมฉะนั้น ส่วนความโกรธของผู้ใดสงบลงได้ ประดุจไฟที่ไม่มีเชื้อ ยศของผู้นั้นย่อมเต็มเปี่ยม เหมือน พระจันทร์ข้างขึ้น ฉะนั้น” ความโกรธเปรียบเสมือนไม้ขีดก้านเดียวที่สามารถเผาได้ ทั้งป่า หรือเผาบ้านเมืองให้พังพินาศได้ในพริบตา ทีโลกมีการ รบราฆ่าฟันกันในขณะนี้ เพราะไม่รู้จักให้อภัยกัน ใช้อารมณ์ มากกว่าเหตุผล เอาความถูกใจมากกว่าความถูกต้อง บ้านเมือง จึงลุกเป็นไฟ ธรรมดาของคนโกรธแล้ว จะควบคุมสติไม่อยู่ เมื่อไม่มีสติก็ไม่มีสมาธิ เมื่อไม่มีสมาธิย่อมมองไม่เห็นธรรม เพราะความโกรธเป็นอกุศลธรรม หากบุคคลใดถูกความโกรธ เข้าครอบงำ จิตใจของบุคคลนั้นย่อมมืดบอดทันที ความโกรธก่อให้เกิดความพินาศย่อยยับทั้งต่อตนเอง และผู้อื่น ทําให้จิตใจขุ่นมัว จากคนที่ร่าเริงแจ่มใส เมื่อความ โกรธเข้าครอบงำาก็กลายเป็นคนเคร่งเครียด สติปัญญาก็หย่อนลง หากบุคคลใดฆ่าความโกรธได้ บุคคลนั้นย่อมดำเนินชีวิตอย่างมี