การให้และการไม่เดือดร้อนใจ : หน้า 251/591

สิ่งที่ทำได้ยาก เมื่อให้ไปแล้ว ๒๕๐ ชีวิตของสรรพสัตว์ทั้งหลาย ที่ต่างต้องเวียนว่ายตายเกิด มานับภพนับชาติไม่ถ้วน ล้วนต้องผ่านสภาวะแห่งการดำรง สถานภาพต่างๆ มาแล้วทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นพระราชามหากษัตริย์ พระเจ้าจักรพรรดิหรือแม้กระทั่งเกิดเป็นยาจกเข็ญใจ การที่ เรารู้ว่า เกิดมาทำไม อะไรเป็นเป้าหมายที่แท้จริงของชีวิต แล้ว ตั้งเป้าหมายของชีวิตได้ถูกต้องมุ่งไปสู่จุดหมายได้นั้น นับว่าเป็น สิ่งที่เลิศประเสริฐสุด อย่างไรก็ดี การที่เราจะประคับประคอง ตนให้อยู่ในสภาวะเช่นนี้ได้จำเป็นจะต้องหมั่นประคองใจของเรา ให้อยู่ในแหล่งแห่งความบริสุทธิ์ให้ได้ตลอดเวลา ด้วยการทําใจ หยุดใจนิ่งอยู่ตรงศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ หากทำได้เช่นนี้ ชีวิต ในปัจจุบัน และในอนาคตก็ย่อมปลอดภัยจากทุกๆ สิ่งรวมทั้งใน สังสารวัฏอันยาวไกลด้วย มีวาระพระบาลีใน ทสัณณกชาดก ความว่า “ทเทยุย ปุริโส ทานํ โย จ ทตฺวา นานุตปฺเป สพฺพญญ์ สุกร ฐาน อปุป์ วา ยทิวา พาหุ นํ ทุกฺกรตรํ ตโต เอวํ ชานาหิ มคธ คนควรให้ทาน จะน้อยหรือมากก็ตาม แต่ผู้ใด ครั้น ให้ของรักของตนแล้ว ย่อมไม่เดือดร้อนใจในภายหลัง การ ไม่เดือดร้อนใจนั้น เป็นสิ่งที่หาได้ยากกว่าการกลืนดาบ