สอนธรรมะเพื่อจัดการกับความตระหนี่ : หน้า 310/591

ธรรมะเพื่อประชาช ผู้เสียหายทั้งส าย ทัง สอง ทาง ๓๐๙ ได้ปลาตัวใหญ่แล้วกลับบ้าน เพื่อนบ้านก็จะพากันมาดู และขอ แบ่งปลาจากเราเป็นแน่ เมื่อขอกันมากๆ เนื้อปลาของเราก็จะ เหลือน้อยลง อย่ากระนั้นเลย เราต้องหาอุบายไม่ให้ผู้ใดมาขอ ความตระหนี่เข้าครอบงำจิตใจ ทำให้เขากลายเป็นคนคับแคบ ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่า ปลาได้ติดเบ็ดหรือยัง พรานเบ็ดคิดอุบายขึ้นว่า เราต้องส่งลูกชายกลับบ้านก่อน เพื่อไปบอกแม่ให้ก่อการทะเลาะวิวาทกับเพื่อนบ้านใกล้เคียง หากทำเช่นนี้ ก็จะไม่มีผู้ใดคอยจ้องเอาส่วนแบ่งจากปลาตัวนี้ คิดดังนี้แล้ว เขารีบบอกลูกชายว่า “ไปเถิดลูก เจ้าจงไปบอกแม่ ถึงเรื่องที่เราได้ปลาตัวใหญ่ ให้แม่ของเจ้าทะเลาะวิวาทกับชาว บ้านใกล้เคียงเถิด” เมื่อพ่อสั่งเช่นนี้ ลูกชายจึงรีบไปบอกแม่ทันที จากนั้นพรานเบ็ดพยายามดึงเบ็ดขึ้นมา แต่ไม่ว่าจะใช้ความ พยายามเพียงไร ก็ไม่สามารถดึงขึ้นมาได้ เขาจึงคิดว่า ถ้าดึง ต่อไปสายเบ็ดอาจจะขาด จึงถอดผ้าวางไว้ แล้วรีบกระโดดลง ไปในน้า ด้วยความที่ไม่ได้พิจารณาให้ดีว่า สิ่งนั้นเป็นปลาจริง หรือไม่ ความที่รีบกระโดดลงไป นัยน์ตาทั้งสองข้างของเขาจึง ไปกระทบกับตอไม้ ทําให้นัยน์ตาทั้งสองข้างถึงกับแตกไป เขา จึงได้รับความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส แล้วได้เดินเอามือกุม นัยน์ตาทั้งสองข้าง แล้วเดินซมซานหาผ้าที่ตนถอดวางไว้ แต่ก็ ไม่พบเพราะถูกขโมยไปแล้ว