การไปสู่อายตนนิพพาน : หน้า 147/591

กัณฐกวิมาน ๑๔๖ การไปสู่อายตนนิพพาน จะต้องเป็นผู้ที่มีบุญมหาศาล รักในการสั่งสมบุญอยู่เป็นนิตย์ และคิดเสมอว่า จะใช้วันเวลา ทุกอนุวินาที ให้มีคุณค่าสูงสุด เพราะรู้ว่าเวลาในชีวิตมีอยู่ อย่างจํากัด อีกทั้งหนทางในสังสารวัฏเต็มไปด้วยเพลิงกิเลส คือ ราคะ โทสะ โมหะ จึงจำเป็นที่จะต้องมีบุญเพื่อขจัดกิเลส และเป็นเสบียงติดตัวไปในการเดินทางสู่จุดหมาย ดังนั้นนักสร้าง บารมีที่ดี ต้องรู้จักเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส เปลี่ยนจากบาป มาเป็นบุญ และเพิ่มพูนความบริสุทธิ์ให้ยิ่งๆ ขึ้นไป จะบริสุทธิ์ได้ ต้องหยุดนิ่งไปในกลางพระรัตนตรัย ตรงศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เมื่อทำได้เช่นนี้ ชีวิตย่อมจะมีความสุข แม้อยู่ในท่ามกลาง ปัญหาก็จะมีปัญญาที่ทำให้พ้นทุกข์เหมือนจุดเย็นในเตาหลอม มีชีวิตที่สงบเย็นเป็นสุขอยู่ตลอดเวลา ว่า มีธรรมะภาษิตที่พระโมคคัลลานะกล่าวไว้ใน กัณฐกวิมาน “พระจันทร์มีรอยรูปกระต่ายในเดือนเพ็ญ ถูกหมู่ดาว แวดล้อม เป็นอธิบดีของหมู่ดาวทั้งหลาย ย่อมโคจรไปใน อากาศฉันใด ทิพยวิมานนี้ก็ฉันนั้น ย่อมรุ่งโรจน์ด้วยรัศมีใน เทพบุรี เหมือนดวงอาทิตย์กำลังอุทัย ดูก่อนเทพบุตร ท่าน เป็นผู้มีรัศมีมาก รุ่งโรจน์ยิ่งด้วยวรรณะ อยู่ในวิมานอัน