ความสำคัญของเมตตาธรรม : หน้า 157/591

Bsumaประช คนมีเมตตา ชื่อว่ารักตนเอง ๑๕๖ มารดาผู้ให้กำเนิด ถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูบุตรที่เกิด ในอุทร สามารถสละชีวิตของตนได้ด้วยความรักลูกฉันใด บุคคล ผู้ประกอบด้วยเมตตา ตั้งอยู่ในเมตตา เจริญเมตตา จึงตั้งจิตดวง นั้นให้มั่น เช่นเดียวกับมารดาที่สามารถสละชีวิตแทนบุตรของตน ได้ฉันนั้น นักปราชญ์ทั้งหลายกล่าวว่า เมตตาธรรมเป็นพรหมวิหาร ในพระพุทธศาสนาที่จะยังสันติสุขให้บังเกิดขึ้น มารดาผู้ให้กำเนิด บุตร ถนอมบุตรของตนยิ่งชีวิต ยอมสละชีวิตของตนแทนบุตรได้ สภาวจิตของมารดานั้นถือเป็นพรหมวิหารธรรมอย่างหนึ่ง ดังนั้น นักสร้างบารมีทั้งหลายพึงรักษาดวงจิตไว้ใน เมตตาธรรม เมื่อจิตมีความรัก ความซาบซึ้งใจ อย่ามีจำเพาะ บุคคลที่ตนรัก หรือเฉพาะลูกของตนเองเท่านั้น ให้ใช้จิตที่ ประกอบด้วยเมตตาธรรมนั้นแผ่ไปให้แก่บุคคลอื่นๆ ตลอดจน สรรพสัตว์ทั้งหลาย ให้เหมือนกันหมดทั้งญาติพี่น้อง มิตรสหาย และคนทั่วไป เอาใจของเรา จิตของเราที่เอิบอาบซึมซาบ เหมือนกับมารดารักลูกที่เกิดแต่อก ขยายใจแผ่ไปด้วยความรัก ความปรารถนาดีในบุคคลทั้งหลาย ให้ทุกคนเสมือนลูกของเรา ถ้ามีความรู้สึกเช่นนี้ เมตตาพรหมวิหารธรรมย่อมเกิดขึ้นอย่าง เต็มที่ ใจของเราเองก็สะอาดบริสุทธิ์ผุดผ่องเสมอ *ดังเช่นในสมัยหนึ่งกบิลดาบสได้บำเพ็ญภาวนาอยู่ในป่า *มก. เล่ม ๑๑ หน้า ๕๕๗