อุปมาอเปรียบเทียบจากพระไตรปิฎก : หน้า 33/370

อุปมาอเปรียบเทียบจากพระไตรปิฎก 3.6 บุคคลพึงทิ้งลอบไว้ปากอ่าว เพื่อมีประโยชน์เถือกกูล เพื่อความทุกข์ เพื่อความเลื่อม เพื่อความพิษแกปลาเป็นอันมาก แน่นั้นใน โมบูรษซื่ออ่างฉัตร ก็ฉนั้นเหมือนกันเลย เป็นดังลอบสำหรับมนุษย์ เกิดขึ้นแล้วในโลก เพื่อใช้ประโยชน์เถือกกูล เพื่อความทุกข์ เพื่อความเลื่อม เพื่อความพิษแกสัตว์เป็นอันมาก อัง.เอกค. (พุทธ) มก. 33/132 3.7 มีเต่าวางดอยู่ในมหาสมุทรนั่น ล่วงไปร้อยขิงจะผุดขึ้นครั้งหนึ่ง ดูก่อนภิคุณทั้งหลาย พวกเธอจะสำคัญความข้อนี้ในใจ เต่าตาดคนั้นพึงเอาอาสวนเข้าทุนมีวงตาเดียวในนเดียวกันได้นไหมหนอ ภิุกุลเหล่านั้นความว่า ข้อนี้เป็นไปไม่ได้เลย... ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ถ้าจะเป็นไปได้บ้างในบางครั้งบางคราว ก็โดยล่วงระยะกาลนานแน่นอน ดู่อนภิคุณทั้งหลาย เต่าตาดคนจะพึงเอาอาสวนเข้าทุนมีวงตาเดียวในนึ่งเดียวกันได้ ยังจะเร็วกว่า เรากล่าวความเป็นมนุษย์ที่เป็นคนพาล ผู้ไปสู่นินตราโรงนึ่งแล้วจะงามได้ ยิ่งกว่านี้นั้นเพราะเหตุไร ดู่อนภิคุณทั้งหลาย เพราะในตัวคนพลายไม่มีความประพฤติดีธรรม ไม่มีความประพฤติสงบไม่มีการทำกุศล ไม่มีการทำบุญ มีแต่การกินกันเอง การเบียดเบียนคนอื่นเออ. ม.อุ. (พุทธ) มก. 23/155 3.8 คนเลายน่อยไม่ประสบพระนิพพาน... ย่อมเป็นเหมือนมนุษผลพระจันทร์ที่ถูกเมฆดำปิดไว้ เหมือนภาชนะที่ทะบงไว้ สัง.สฺ. (อรรถ) มก. 28/262 3.9 ผู้ใดประทุษร้ายต่อคนไม่ปรถร้าย ซึ่งเป็นบรรชันหมดจด ไม่มีกลเลสเป็นเครื่องช่วย มาย่อยกลบลบสนองผู้ผู้นั้นเป็นพาลนั้นเอง เปรียบเหมือนอรูฉิน ฉะนั้น สัง.ส. (พุทธ) มก. 24/208 4. โทษของการคบคนพาล 4.1 คนชั่วที่ชอบเสพคนคบคนบริสุทธิ์ ย่อมทำให้บุคคลผู้นี้มีสุขทุกข์เป็นอันเดียวกัน ดังนี้ลูกศรที่เผาจิกิ พอถูกพิษติดเป็นอันแล้ว ย่อมทำให้ลูกศรให้ติดและยิ่น. ข.อิติ. (พุทธ) มก. 45/146