คำสอนเกี่ยวกับการงดเว้นจากบาปในพระไตรปิฎก : หน้า 165/370

ፍት อุปมาอุปไมยจากพระไตรปิฎก ๑.๕ บุคคลมีมาดุจด่านปติด้วยชีวก จุดตอบปติด้วยน้ำ และจุดศีรษตรปติด้วยเอาห่าถ่านพ้น ขุ.ม. (อรรถ) มก. ๖๕/๑๕๒ ๑.๖ ผู้ดูแล มัวรักษาขอรึว่า นี่เป็นของเราของเรา ทำให้เห็นห่างจากความดี เสพของรักทั้งหลาย เหมือนนักเลงสุรา ดื่มสุราเจอพิษ ฉะนั้น ผู้หน่อยได้รับทุกในโลกหน้า เพราะกรรมอันลามกนั้น ขุ.ช.า. (โอรส) มก. ๒๖/๒๖๓ ๒. งดเว้นจากบาป ๒.๑ เราจะแคล้วความเห็นอันชั่ว เหมือนโปรยแกลบลอยไปลมอันแรง เหมือนทิ้งขยะและไม่ปล่อยไปในแม่น้ำมีกระแสนซึมเชียว ขุ.เปต. (อรรถ) มก. ๙๔/๕๒๖ ๒.๒ ผู้ฆ่านมรชนเสียจากบาป เปรียบเหมือนทำนบเป็นที่กันกระแสน้ำเชียวไว้ได้ นะนั้น ขุ.ชาฯ (ทั่วไป) มก. ๒๖/๕๐ ๒.๓ บุคคลพึงเว้นกรรมชั่วหลายเสีย เหมือนพ่อค้ามีทรัพย์มาก มีพวกน้อย เว้นทางอันพิกล เหมือนผู้ต้องจะเป็นอยู่เว้นยะพิษ จะนั่น ขุ.ธ. (อรรถ) มก. ๔๕/๒ ๒.๔ แม้ว่าพวกเธอจะแกลละอุตรธรรมเสีย จากหวังเพียงแต่ในคุณธรรมทั้งหลาย เมื่อเป็นเช่นนี้ แม้ว่าพวกเธอจะแกลถึงความเจริญงอกงามในบุญลักษณ์ในพระธรรมวินัยนี้ ภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนปลาบ่ให้อย่าสะลำใหญ่ ใกล้บ้านหรือคนฅน และปานนั้นปลกปลมไปด้วยเหล่าตุ่นจง บุรุษผู้วัดีร่างประโยชน์ และห้างความปลอดภัยของตนลลลัน เขาจัดด้นรังเล็กๆ ที่คดตีนตะนุ่ง คอยแย่งโอชาออกนําไปงี้งเสียภายนอก แล้วกลางภายในไบทาให้สะอาด เรียบร้อยแล้ว คอยบำรุงรักษาตนเองเล็กๆ ที่ตรงรงขึ้นได้โดยชอบ ภิกษุทั้งหลาย ด้วยการกระทำดังกล่าวมานี้ สมัยต่อมา ป่าไม้งั้นก็จริงของไพบูลย์ขึ้นโดยลำดับ แม้ว่าดิ ภิกษุทั้งหลาย แม้ว่เธอจะแกลละอุตรธรรมเสีย จงทำความพากเพียรอยู่แต่ในคุณธรรมทั้งหลาย ฉันนั้นเถิด ม.ม. (พูธร) มก. ๑๗/๒๓๗ ๒.๕ บุคคลผู้ผ้าฝ้ายอ่อนไฟไหม้ หรืมี ศรีระอ่อนไฟไหม้ พึงทำความอดทนใจ ความพยายาม