การทำบาปตามพระไตรปิฏก : หน้า 164/370

13 อช อุปสมาบิยจากพระไตรปิฏก ๑. คนทำบาป ๑.๑ บุคคลผู่มีความละอาย กล้าเพียงดังกล่าว มีปกติำจัดคุณผู้อื่น มักเอาหน้า. ข.ธ. (อรรถ) มก. ๔๙/๗ ๑.๒ ผู้ใดผินหน้าหนีบงก็สามารถได้ แม้ภาษะนะสำริจ ผู้ผู้นี้พึงนำไปได้ หล่อนำทำช่วงชิง ก็จักทำชั่วอย่างนอื่น. ข.ธ. (พุทธ) มก. ๔๙/๑๓๔ ๑.๓ ขึ้นชื่อว่าที่ลับ ยอมไม่มีในโลกก็แก่นคนผู้ทำบาปกรรม อุปมาดั่งนี้ไม่ทีเกิดในปักกี ยังคานเห็น คนพาลย่อมสำคัญบาปกรรมนี้ว่าเป็นที่ลับ. ข.ชาว (โฟรี) มก. ๕๕/๔๐๖ ๑.๔ อุคคลธรรมอันละมกลามเหล่านั้น ยอมเกิดขึ้นในอัตภาพนั้น ย่อมเป็นธรรมอยู่คัฟใน อัตภาพ เปรียบเหมือนเหล่าสัตว์ที่อาศัยอยู่ในรู ที่อาศัยน้ำอ่มอยู่ในนา ที่อาศัยป่อนไอยู่ในป่า ที่อาศัยต้นไม้ยอดอยู่ที่ตนเอง ฉันใด อุคคลธรรมอันละมกลามเหล่านั้น ย่อมเกิดขึ้นในอัตภาพนั้น ย่อมเป็นธรรมอย่าตัผในอัตภาพ ฉันนั้นเหมือนกัน. ขุ.ม. (อรรถ) มก. ๖๖/๑๓๐