พระธรรมคำสอนเกี่ยวกับความรักและการเป็นพึ่งพาของสัตว์ : หน้า 318/370

สุข อุปมาอุปไมยจากพระใคร่ครวญ ๕.๔ หม่อฉันปราศจากความรักในพระองค์แล้ว ความรักนั้นประสานกันอีกไม่ได้ ดูจงช้างอันติดขาดแล้วด้วยเลยนะนั้น บูชา (ทั่วไป) มก. ๕๗/๔๕๕ ๕.๕ ฝนก็กือเอาหย่อมของตนในเป็อกดอนรินรัญแล้วไป ไม่ทำความหวังในน้ำร้า นำของเรา ดอกบปมของเรา ดอกบุณของเรา หญ้าของเรา หาความเสียดยมีได้เทียว ละประเทศนี้ นิ้นเล่นไปในอากาศ ฉันได้ พระอุษทพทั้งหลายทั้งหลาย ก็ฉันนั้น แม้อยู่ในที่ใดที่หนึ่ง ไม่ข้องในสกล แม้ในครัวไปก็ละที่นั้นไป หากความหวังหาความเสียรายว่า วิหารของเรา บริเวณของเรา อุปฐูวา ของเราได้ ฉันนั้น บูชา (พุทธ) มก. ๔๗/๓๗๓ ๕.๖ เราตาก็ตไม่คำนึงถึงความตาย ไม่คำนึงถึงชีวิต มุ่งแต่กาลเกียรติ (ดับขันธปรินิพพาน) อย่างเดียว เหมือนลูกจ้างมู่งแต่ค่าจ้างเท่านั้น บูชา (พุทธ) มก. ๕๔/๕๗๗ ๕.๗ แผ่นดินน้อยบนที่อาศัยของสัตว์ทั้งหลาย แต่มันดินไม่ได้มีความเชื่อใว้ว่า สัตว์เล่า นี้เป็นของเรา ฉันใด พระตถาคต์เจ้ก็เป็นที่พึ่งอาศัยของสัตว์ทั้งปวง แต่ไม่ทรงใวว่า สัตว์ทั้งหลายเป็นของเรา ฉันนั้น มิลิน. ๒๒๓ ๕.๘ เมื่อนใหม่ที่ตกลามา ย่อมให้ความเจริญแห่งหัว ต้นไม้ สัตว์เลี้ยง และมนุษย์ทั้งหลาย ย่อมเลี้ยงรักษาสัตว์ทั้งปวงไว้ สัตว์ทั้งปวงมีชีวิตอยู่ได้เพราะน้ำฝน แต่ว่า น้ำฝนไม่ได้ว่า สัตว์ทั้งปวงเป็นของเรา ฉันใด พระตถาคต์เจ้ก็ทรงทำให้เกิดกุศลธรรมแก่สัตว์ทั้งปวง ทรงรักษาสัตว์ทั้งปวงไว้ด้วยสิผล สัตว์ทั้งปวงที่เลื่อมใสได้อาศัยพระพุทธเจ้า แตพระพุทธเจ้าไม่ได้ทรงหวงใวว่า สัตว์ทั้งปวงเป็นของเรา ฉันนั้น มิลิน. ๒๒๓ ๕.๙ ธรรมดาช้างอ่อนมินนอนเปี่อนในที่แห่งเดียว เที่ยวหากินในที่เดียว ไม่พักนอนในที่นั้น ฉันใด กิฏูผู้ปรารถนาความเพียรจะไม่ครว่นอนเป็ยอันเดียว คือ ไม่ควรห่วงใยในที่เที่ยวในถบยถ ถ้าได้เห็นที่ชอบใจ คือ ปะรำ โคนต้นไม้ ถ้า เองเขาก็ควรเข้าพักอยู่ในนั้นแล้ว ไม่ควรห่วงใยในที่นี่ มิลิน. ๔๔๘