ปัญญามะปลามณออรรถกะพระวินัย ปริวาร : หน้า 17/288

ประโยค - ปัญญามะปลามณออรรถกะพระวินัย ปริวาร วันนั้น - หน้าที่ 731 ลักษาขบ ๑, ลักษาขบว่าด้วยการให้ฉันทะเพื่อกรรมที่เป็นธรรมแล้ว กลับบ่ว่า ๑, ลักษาขบว่าด้วยการให้จิตแล้วกลับบ่ว่า ๑ สองบทว่า ปริสมเมยุ ปลูกฝังแก่ ลักษาขบว่าด้วย น้อมลงสงฆ์ไปพอบุคคล บทขานว่ากินเต อาถลูฉินทะ ได้แก่ ลักษาขบว่าด้วย "พระผู้เป็นเจ้า บูรณบุคคลนั้น จักำประโยชน์อะไรแก่ท่าน ๑," ลักษาขบว่าด้วยการอธิษฐานอกาจิว่ ว่าเป็นกาลอิจิว แล้วให้ฉก กัน ๑, ลักษาขบว่าด้วยการแลกจิวกับกษิณแล้วจึงเอามา ๑ สองบทว่า ทุกขิ นิเรยจ ๑ ได้แก่ ลักษาขบว่าด้วยการยก โทษผู้อื่น ด้วยเรื่องที่บ่งไม่มัดใจ ใครคร่าว ๆ ไม่ดี ๑, ลักษาขบว่าด้วย การแข่งด้วยนา หรือพรหมรรย์ ๑ สามบทว่า คณี วิคิฎี ทุพพล ๒ ได้แก่ ลักษาขบว่าด้วยการถามที่รัษาสว่า "ภิญญาใด พึงทำอันตรายแก่จิวราของคณะ ๑, ที่รัษาสว่า "ภิญญาใด พึงห้ามการแจกจิวว่าที่เป็นธรรม ๑, ที่รัษาสว่า 'ภิญญา ใด พึงก้าวล่วงจิวาราศมัยเสย ด้วยอำนาจเพราะงั้นจึงร้อนในไม่ มั่นคง ๑. บทกล่าวว่า กิรนาพจุปสุลย์ ได้แก่ ลักษาขบว่าด้วยพระผู้พระ- ภาคตรว่า "ภิญญาใด พิงห้ามการรื้อริวที่เป็นธรรม ๑,ภิญญา ใด [๔๒] พิงแกล้งทำความไม่สำราญแก่ภิญญา ๑,ภิญญาใด ให้อยู่แก่ภิญญาแล้ว โกรม ไม่พอใจ พิงฉุดร่านงดิ ๑."