การอภิปรายเกี่ยวกับการลงโทษในพระพุทธศาสนา : หน้า 259/288

ประโยค - ปัญญามิตาปลาทากา อรรถถกพระวินัย ปิติาร วัดจนา - หน้า 972 ว่า โอสถาณ นิสาราณ นั้น ท่านกล่าวแล้ว เพื่อเป็นบทที่เพราะ แต่นิสสารามิ ก่อน โอสถานครั้งหลัง นิสาราณและโอสาราณ ใน ๒ อย่างนั้น ทัณฑกรรมสนานที่ส่งให้กำเนิดภูมิสาร พึงทราบว่าเป็นนิสาราณ เพราะเหตุนี้ ในบัดนี้ แม้คำสารณ กล่าวโทษพระพุทธ พระธรรม หรือพระสงฆ์ แสดงสิ่งที่ไม่ควร ว่าควร เป็นผู้มีความคิดเห็น ประกอบด้วยอัครศักดิ์ฐ์ สามเณร นั้น อัญฺภูทังหลายพึงหามาปรา มให้สละความดีteื่นเสีย เพียงครั้งที่ ๓, หากเธอไม่ยอมสละ พึงให้ประชมงมกว่า "งงสละเสีย." หากเธอไม่ยอมสละ ภิกขุผฺูลกล่าวพึงทำอุปนิธรรม ลงโทษเธอ ก็และกรรมอัญฺภูทังนี้ พึงทำอย่างนี้ว่า "ท่านผู้อภิบาล ข้าพเจ้า ขอถามสงค์ว่า "สามเณรชื่ออื่น ๆ มีความคิดเห็นผิด มักกล่าวโทษ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์, สามเณรเหล่านี้อ่อนต่อได้คราร่วม กับภิกขุทั้งหลาย ๒-๓ คืออันใด การลงโทษเธอ เพื่อไม่ให้การนอน ร่วมกัน ) ชอบใจสงฆ์หรือ?" ท่านผู้อภิบาล ข้าพเจ้าถามสงค์เป็น ครั้งที่ ๒ ๓ ๆ ท่านผู้อภิบาล ข้าพเจ้าถามสงค์เป็นครั้งที่ ๑ ว่า "สามเณรชื่ออื่น ๆ มีความคิดเห็นผิด ฯลฯ การลงโทษเธอ เพื่อไม่ได้การนอน ร่วมกันนั้น ชอบใจสงฆ์หรือ?" การลงโทษนั้น ชอบใจสงฆ์: เจ้าคนเสีย เจ้าของไปเสีย เจ้าของฉันนายเสีย."