การแบ่งเบาอาหารในวัด : หน้า 270/288

ประโยค - ปัญญา มณีดา ปาลากา อาภรณ์พระวินิจ ปริวาร วันแดน- หนึ่งที่ 983 กิติกา จึงจะรังับ ? ในนาคใด ส่งผู้พร้อมเพรียงประชุมกังสวด ประกาศว่า "ตั้งแต่วันนี้ไป ภิกษุทั้งหลายจะแบ่งกันฉัน" ในกานนั้น วัตรตามกีดอา ย่อสระรัน. อันซึ่ง ในวัดที่มีรูปเดียว เมื่อลำประกาศ แม้ตอนภิกษุรูปเดียวประกาศ กิติกาเดิม ย่อมรังับ เหมือนกัน. ถ้าว่า เมื่อติกระงับแล้ว สามารถทั้งหลายหาได้ผลไม้ ทั้งหลายให้คนจากต้นไม้ หาผลผลไม้จากพื้นดินถููกุ่งทั้งหลาย ไม่, เที่ยวเหยียบอา ผลไม้ที่หล่นแล้วเสียด้วยเท้า. ส่งผลเพิ่มผลไม้ ให้แกสามเณราหลานั้น ตั้งแต่เสียวที่ ๑๐ จนถึงส่วนแห่งผลไม้ เพราะได้เพิ่มส่วน พวกเธอจับนำมาถวายแน่แท้. [๒๕] ในรายละเอียดกลับหาได้ง่ายอีก, เมื่ออึปกธร ทั้งหลาย มาทำการร้อนด้วยอย่างนี้เป็นต้น รักษาต้นไม้ไหว ไม่ต้องให้ ส่วนเพิ่มแก่วาสามเณร พึงแบ่งกันบริโภค. ชนทั้งหลาย จากบ้านรอบวัดคิดว่า "ในวัดมีผลไม้เยอใหญ๋" จึงมาขอ เพื่อประโยชน์แก่คนในให้รีบหิ้วธัญญว่า " ขอทานองค์ ให้แก่พระ ๆ ผล, จงให้ผลมัง ๑ ผล จงให้นุบสม่ำเสมอ ๑ ผล;" ถามว่า "ควรให้หรือไม่ควร?" ตอบว่า "ควรให้." เพราะว่า เมื่อลิงกุทั้งหลายไม่ให้ พวกเขาจะพากันเสีใจ. แต่เมื่ออะให้ ต้อง ให้ประชุมสงส์ สวดประกาศเพียงครั้งที่ ๓ ทำอุปโลกนกรรมให้ หรือพึ่งทำกิจวัตรให้.