การศึกษาพระธรรมในศาสนา ปัญจมสมันตปาสาทิกา อรรถกถาพระวินัย ปริวาร วัณณนา หน้า 222
หน้าที่ 222 / 288

สรุปเนื้อหา

บทความนี้นำเสนอความสำคัญของพระธรรมในชีวิตของภิกษุ การทำความเข้าใจถึงเหตุและปัจจัยที่ทำให้เกิดอาบัติต่างๆ และการปฏิบัติต่ออาชีวะซึ่งเป็นเรื่องสำคัญในแนวปฏิบัติของพระสงฆ์ โดยอธิบายถึงความปรารถนาและการแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นในระหว่างการปฏิบัติ รวมถึงการออกปากขอโทษเพื่อประโยชน์ตนและสงฆ์

หัวข้อประเด็น

-การทำความเข้าใจพระธรรม
-อาบัติและอาชีวะ
-ความต้องการและการแก้ไขปัญหา
-การปฏิบัติของภิกษุ

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - ปัญญามีตะปลากิ า อรรถถภระวนิ ปริวาร วันนา - หน้าที่ 935 ถูกสงฆ์ยกวัตร เป็นสังฆามิตเสส แก่ภิขุทั้งปลาย มีพระโภคกลิกร เป็นต้น ผู้ประพฤติดตามพระเทวตผู้นำลายสงฆ์ และเป็นปาจิตต์ัย แก่นั่งจัดทบทักภิญญู เพราะไม่สละทิฐิสม สองบทว่า ณ โวาทปุจฉา มีความว่า ภกุย่อมต้อง อาบัติ ๖ มีว่าจะที่คนประกอบเป็นปัจจัย อย่างไร ? อย่างนี้ คือ เพราะอาชีวะเป็นเหตุ เพราะอาชีวะเป็นการณ ภกุยมีความปรารถนา มาก อันความปรารถนามกครองบำบัด อาดุลตรีบญุษบตแล ที่ไม่มี ไม่จริง ต้องปราชิก เพราะอาชีวะเป็นเหตุ เพราะอาชีวะ เป็นเหตุ [๕๕๓] ภกุยถึงความซักสี ต้องสงฆามิตเสส เพราะอาชีวะ เป็นเหตุ เพราะอาชีวะเป็นการณ (อวดโดยปริโยวา) ภกุยได อยู่ ในวิหารของท่าน ฯ ฯ ต้องลดลักษย์ เพราะอาชีวะเป็นเหตุ เพราะ อาชีวะเป็นบารณ์ ภกุยออกปากขอโทษนะประณีต เพื่อประโยชน์ แกตนฉัน ต้องปิติยิ้ม เพราะอาชีวะเป็นเหตุ เพราะอาชีวะ เป็นการณ ภกุยออกปากขอโทษนะประณีต เพื่อประโยชน์แก่ตนฉัน ต้องปฏิวาสนะ เพราะอาชีวะเป็นเหตุ เพราะอาชีวะ เป็นการณ ภิญญูนี้ออกปากขอโทษนะประณีต เพื่อประโยชน์แก่ตนฉัน ต้องปฏิเวทนิยะ เพราะอาชีวะเป็นเหตุ เพราะอาชีวะเป็นการณ ภิญญูนี้ไม่อาพา ออกปากขอโทษนะประณีต เพื่อประโยชน์แก่ตนฉัน ต้องทุกกูฎ สองบทว่า งานนุตสุด คนสิสโส มีความว่า ภกุย่อมดูดลั้จัย เพราะเนื้อนมนุษย์ ต้องทุกกูฎ เพราะอัปปิ้งสะที่หล่อ, เป็น ปัจฉิมดี แก่กุยนิ่น เพราะกระเทียม
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More