กรรมและการให้ในพระพุทธศาสนา : หน้า 265/288

ประโยค - ปัญจอมสนิทปลากาก อรรถถาพพระวิษณุ ปริวาร วันเนะ- หน้าที่ 978 และโรงอุบโลส อบโลนกกรรมแม่นั้น เป็นกรรมลักษณะแท้ อันการกิจกับผู้คลาด ให้ประชุมสงแล้ว สวดประกาศเพียง ครั้งที่ ๓ ทำอุบโลกรรม ให้จาระกิจกับหลายนัก ผู้มีวิจาร ถูกโจรง จริง ผู้มีจิรเก่า และผู้มีจิรหยาย ย่อมควร. แต่ของเด็กน้อย มีเม้มเป็นต้น มีประเภทซึ่งกล่าวแล้วในเสนาสนขันธ์วัตถุมา อัน ภิกษุผู้แจกของเด็กน้อย แม้ไม่ต้องอโลน ก็ให้แก่ภิกษาทำจิวารได้ ภิกษุผู้แจกของเด็กน้อยนั้นเท่านั้น เป็นใหญ่ในการให้ของเด็กน้อย เหล่านั้น. เมื่อจะให้ของเกินกว่านี้ ต้องอโลนให้ เพราะสงม์ เป็นเจ้าของในการให้ของที่เกินกว่านั้น แม้คลานเภสัช ซึ่งมีประการดังกล่าวแล้วในเสนาสนขันธ์โ- วันนั่นนั้น อันภิกษุแจกของเด็กน้อย พิงให้ของก็ได้ พิงอโลนให้ ให้ภิกษุผู้ออกกรรมก. ก็แต่ว่า ภิกษุใจ ไม่มีกำลังดีดี เป็นน้อยดีดี ขาดทางภิกษาวาจ ดีดี อาหารหนาดดีดี สำหรับภิกษุนัน เมื่อจะให้ข้าวสารหนึ่งทะนาน หรือถึงทะนานทุก ๆ วัน หรือจะให้ข้าวสาร ๕ ทะนานหรือ ๑๐ ทะนาน เฉพาะวันเดียว จากคลานนสงส์ที่เกิดในที่นี่ ในอาวาสใหญ่ ทั้งหลาย ต้องทำอโลกรรมให้ เพื่อจะปลดกองลคือที่ภิกษุ ผู้ศีลเป็นที่รกดีดี จะให้เสนาะที่ไม่ต้องยืนแกภิกษุเป็นพุท sud ช่วยภาระของสงส์ดีดี จะให้เนื้อลังเก่าอาธามิกชุนมีกปัยการ เป็นดัง ผู้ทำกิจของสงส์ดีดี จากคลานนสงส์ที่เกิดในอาวาสนั้น