ปัญจมนต์ปลามคา: ความเข้าใจในพระวินัย : หน้า 224/288

ประโยค - ปัญจมนต์ปลามคา อรรถคาถา พระวินัย ปริวาร วินนา - หน้าที่ 937 สองบทว่า ปุณณุธ์ อภิรณฺณ อ มีความว่า ก็แอลอภิรณฺณ ย่อมมีแก่สหธรรมิกทั้ง ๕ เหมือนกัน. จริงอยู่ วิจฉันโวหาร เพื่อ ประโยชน์แก่บริวารมิยามตราและอิทธิเป็นต้น ของสหธรรมิกทั้ง ๕ นั่นแน่ เรียกวาอภิรณฺณ ส่วนวิจฉันโวหาร ของคฤหัสถ์ ย่อมจัดเป็นอัฏฏ- กรรม (คือว่าคดี) หลายบทว่า ปุณฺณนุํ วิจูจน์ โมณํ มีความว่า นี้ชื่อว่า วิจูจน์ของสหธรรมิกทั้ง ๕ เหล่านั้นเอง ก็มีอยู่ สองบทว่า ปุณฺณสมฺจ รูปสมฺจ มีความว่า อภิรณฺณของ สหธรรมิกทั้ง ๕ เหล่านั้นแต่ ที่ได้วิจฉันแล้ว ชื่อว่าเป็นอันรวบไป สองบทว่า ปุณฺณบุญเจว อนุตฺตํ มีความว่า นี้ชื่อว่า อนนาติ ย่อมมีแก่สหธรรมิกทั้ง ๕ เหล่านั้นเอง หลายบทว่า ดีทิ ธานที โลภติ ความว่า ภิกษุย่อมงาม โดยเหตุ ๓ มีสงฆ์เป็นต้น. จิรงอยู่ บุคคลผู้กระทำความละเม็ดแล้ว กระทำคืนอาบัติที่ยังทำคืนได้ ในท่านกลางสงฆ์ หรือในท่านกลางคณะ หรือในสำนักบุคคล ย่อมเป็นผู้มีศีลใหม่เดิม กลั้นอยู่ตามเดิม. เพราะเหตุนี้ ท่านจึงกล่าวว่า "ย่อมงามโดยสถานต ." [อานาปนากายในราตรีเป็นต้น] หลายบทว่า เทว กายา รตฺโต มีความว่า ภิกษุ ต้อง อานาปนากายายาวเป็นแดนเกิด ๒ อย่างในราตรี คือ เมื่อสำเร็รการ ยืนมั้งและนอน ในหัตถบาตของบูรณะ ในเวลามิตา ๆ คำ ๆ ต้อง