ปัญจสมันต์ปลากาก: บทเรียนเกี่ยวกับโภชนาการในพระพุทธศาสนา : หน้า 223/288

ประโยค - ปัญจสมันต์ปลากาก อรรถฅพระวัน ปริวาร วันนา - หน้าที่ 936 สองเท่า ปญฺ โชนปฺจยามีความว่า ภิกฺษุผู้นำหนดรับโภชนะจากมือของบุคคลคือนุ่งผู้นำหนด เติมเกลาให้เราคบกัน กลืนเข้าไป องค์อาเนื้อนุษย์ กระเทียม โภชนาประดิษฐ์ที่ ตนออกปากเพื่อประโยชน์แก่ตน และอัตปิยมั่งที่เหลือ เติมเกลาให้เราคบกันกลืนเข้าไป ย่อมต้องบัติ ๕ มีโภชนะแปนเป็นปัจจัยเหล่านี้ คือ สงมากิสด สุลจังจิ ปาจิตฺพย ฯ [ฐานะ & แห่งชาติติกานติเป็นต้น] สองเท่า ปญฺฺ จนานีมีความว่า ยาวติกานิบั้งทั้งปวง ย่อมถึงฐานะ ๕ อย่างนี้ คือ สำหรับภิกษุผูประพฤติดามภควูอันสงมิวาวร ไม่ออมสละ ด้วยวาจาประกาศเพิ่งครั้งที่ ๓ เพราะกุฏิต ต้องทุกกู เพราะกรรมวา ๒ ต้องลงจําน ในที่สุดแห่งกรรมวา ต้องปราถนา สำหรับภิกษุ เพราะบากนี้เพื่อทำลายสงมิวเป็นต้น เป็นสงมากิสด และเพราะไม่ออมสละทิจฺฉามก เป็นปัจจัยยิ่ง สองเท่า ปญฺฺญาณมคา อนุตติมีความว่า ขึ้นชื่อว่า อาบัติ ย่อมมีแก่ร่มิถึง ๕ ในสรรมนิกายทั้ง ๕ โดย นิปปรียา อนุตติยมิมีแก่ภิกษุและภิกษฺุใน พวกเท่านั้น. ๔๕๕ แต่สำหรับนางสีมามนาสามเณรและสามเณรี อนุตติม์มีโดยปริยาย นี้ว่า "ความเป็นของไม่ควร ย่อมไม่ควร" สรรณิก ๓ นั้น กิณฑู ไม่พึงให้แสดงอาบัติ แต่พึงลงทันหกทรรมแก่วงเธอ