พระวินัยและอาจารย์ทางพระพุทธศาสนา : หน้า 80/288

ประโยค - ปัญญาโมนคปลาถาก อรรถกถาพระวินัย ปริวาร วัณณะ - หน้าที่ 794 ยามมหาวิฤก ฯ อย่าง เพระเป็นของเฉพาะกาล ควรกลั่น ในกิจที่สร้างไว้ อย่างไร สองทวา อุปาสโก สิโลว ได้แก่ ผู้ครองสิกขา หรือ ศิล ๑๐. [วิจินฉัยในอัตถต้นๆอกฏูกะ] วิจินฉัยในอัตถต้นๆอกฏูกะ พึงทราบดังนี้:- [๕๐๗] ภิกษุผู้ากร่มสวามิภักดิ์ คฤหัสษะเข้าถิ่นฐานและ เที่ยวไปในวิหารนั้น เฉพาะเป็นอัตถต้นๆอกฏูกะจึงต้อง เป็นเจ้านั่นไม่ต้อง ฝ่ายภิกษุไม่ทำอาวาสิวิหาร เป็นเจ้านั่น จึงต้อง เป็น อัตถต้นๆกฏูกะ ไม่ต้อง. ทั้ง ๒ พวก ย่อมต้องอาบัติที่เป็นทางกายทวาร และวิธีการที่เหลือ. ทั้งอัตถต้นๆกฏูกะ ทั้งจำแนก ย่อมไม่ต้องอาบัติที่ ไม่ทั่วไป (แก่ตน). วิจินฉัยแมในมยอุฏฐกฏูกะ พึงทราบดังนี้:- ภิกษุไม่มียศจตุให้เต็มไปเปล่า เป็นผู้เตรียมจะไป จึงต้อง, เป็นเจ้านั่น ไม่ต้อง. เมื่อไม่ทำอาวาสิวิหาร เป็นเจ้านั่น จึงต้อง ผู้เตรียมจะไป ไม่ ต้อง. ทั้ง ๒ พวก ย่อมต้องอาบัติที่เหลือ. ทั้ง ๒ พวก ไม่ต้องอาบัติที่ไม่ ทั่วไป (แก่ตน).