ปัญญามณีดาปลามกาคาถ : หน้า 64/288

ประโยค - ปัญญามณีดาปลามกาคาถ อรรถถาคพรชวันติ ปริวา วัณนา หน้าที่ 778 ในเวลางกลางวัน ย่อมต้องอาบัติเพราะไม่ปิดประตูเรือนอยู่ ย่อมต้องอาบัติที่เหลือ ทั้งกลางคืนและกลางวัน ภิญญาผู่พาด ไม่ฉลาด เมื่อให้บริษัทอุปโภค ด้วคิดว่า "เรา มีพรชาม ๑๐ เรามีพรชามเกิด ๑๐" ผู้มีพรชามครบ ๑๐ ย่อมต้อง ผู้มีพรชามหย่อน ๑๐ ไม่ต้อง ภิญญาใหม่หรืออุบลกลาง เมื่อให้บริษัทอุปโภค ด้วคิดว่า "เราเป็นบัณฑิต เราเป็นคนฉลาด" ผู้มีพรชามหย่อน ๑๐ ย่อมต้อง ผู้มีพรชามครบ ๑๐ ไม่ต้อง ทั้งภิญญาผู้มีพรชามครบ ๑๐ (๕๘๙) ทั้งภิญญาผู้มีพรชามหย่อน ๑๐ ย่อมต้องอาบัติที่เหลือ ภิญญาผู้พาด ไม่ฉลาด เมื่อไม่มีฉันอยู่ ด้วยคิดว่า "เรา มีพรชาม ๕" ผู้มีพรชามครบ ๕ ย่อมต้อง ภิญญาใหม่ไม่ฉันอิงอยู่ ด้วยคิดว่า "เราเป็นบัณฑิต เป็น ผู้ฉลาด" ผู้มีพรชามหย่อน ๕ ย่อมต้อง ทั้งภิญญาผู้มีพรชามครบ ๕ ทั้งภิญญาผู้มีพรชามหย่อน ๕ ย่อมต้องอาบัติที่เหลือ ภิญญาผู้จิตเป็นกุล ย่อมต้องอาบัติที่เห็นปานนี้ คือ "บอก ธรรมะอนุโมทมัวโดยนฺ" ภิญญาผู้จิตเป็นอุกูล ย่อมต้องอาบัติด้วยชนิด มีปราชญ์, สัตว์วิสัชฌ, กายส่งสลัก, ทุจลลาละ, อัตราคามปริจฉา, ทุจฺ- โทษะ, สังฆระ, ปาราสนะ, คตสติเตก เป็นต้น