ประชโภค - ปัญญามสมบัติปลากาศ : หน้า 164/288

ประชโภค - ปัญญามสมบัติปลากาศ อรรถถตพรเวียง ปริวรร วัลนา - หน้าที่ 877 [๕๕๗] ขอช้างคามวัดนา วิตฉฉในฎูลสงคราม พิพทธารบดังนี้ :- ประชุมสงฆ์เพื่อประโยชน์แก่การวินิจฉัยธรรม เรียกว่าสงคราม ในคำว่า “ภิญญาผู้สงคราม” จริงอยู่ ภิญญาทั้งหลายซึ่งเป็นนึก แก่ตน และเป็นข้าศึกต่อพระศาสนา ย่อมประชุมกัน แสดงสัตย์ ศาสนา นอกธรรมอวินิจ ในที่สุดประชุมสงมั่น เหมือนอย่างภิญญู วัจชันทราวเมืองไพบูลย์นั้น ภิญญาใด ย่อมลักษณ์ของภิญญาผู้เป็นนึกอีกเหล่านั้นเสีย เข้าในที่ประชุม สงมั่นนี้เพื่อประโยชน์แก่การแสดงว่ามะของตน วางอำนาจการ วิจัยฉันให้เป็นไป ผู้ซึ่งชื่อว่าภิญญาผู้สงคราม ประหนึ่งพระสถะจะนะนั้น ภิญญาผู้สงครามนั้น เมื่อเข้าอาศรม พังเป็นผู้มีจิตยามจรงเข้าสงมั่น บทว่า นีจิตตคุณ ได้แก่ ผู้อาศรมคือมะเสติ มิถธ มิมะนะอำนำกิเลสเสียแล้ว บทว่า ริโหรณสมาน ได้แก่ มิถเทสมอด้วยผ้าเช็ดเท้า อโศกว่า “เมื่อเท้าเปื้อนหรือไม่เมื่ออับอุคคเลดอยู่ ความยินดี ความยินดีร้าย ย่อมไม่แก่ผ้าเช็ดเท้าขึ้นใจ พึงเป็นผู้มีจิตยามไม่ยินดีไม่ ยินร้ายในอิทธิธรรมและอนุราธรรมณั้น สองบทว่า ยถปฏิญญา อาณา มีความว่า พึงรู้สะแตวตาม