อรรถกฐพระวินัย ปวิราส วัณณา : หน้า 78/288

ประโยค - ปัญญามณีตาปะกะ อรรถกฐพระวินัย ปวิราส วัณณา - หน้าที่ 792 แต่ในเวลาจะออกไม่มีกิจที่จะต้องทำ เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่าออกหลัง ต้องอาบัติ เพราะปล่อยสุขะเป็นต้น แล้วออกต่อหน้าสม. ต้องอาบัติสมุฎิมุขสนต่อหน้าสงะเท่านั้น ย่อมออกต่อหน้า ย่อมต้องอาบัติที่เหลือด้านครชนิด มีสมาบชานมุสวจวาเป็นต้น ลับหน้า และออกกลับหลัง อชาหนดชุดกะ เหมือนกับอธิคกชุดกะ [ว่าด้วยเภสักลับ] [๕๐๖] กล่าวว่า ลิงคุปฺตาวนฺ มีความว่า เมื่อเกิดเภสักลับ แกิกุฬาหรือภิฤทธิญาณูผนแล้วเท่านั้น จึงเป็นอาบัติ เพราะรว่ม เรือนกัน. คำว่า ลิงคุปฺตาวนฺ นี่แหละ ท่านกล่าวเจาะจงอาบัติ เพราะ นอนร่วมเรือนกันนั่น. คืออาบัติที่ไม่ทั่วไป แก่ภิณฑวะและภิถุนีทั้ง ๒ ฝ่าย ย่อมออก เพราะความปรกฎแห่งเภสักลับ [วินิจฉัยในสหปฏิลาอฏุกกะ] วินิจฉัยในสหปฏิลาอฏุกกะ พึงทราบดังนี้:- เภสักลับณฺอ ย่อมเปลี่ยนไป, ภิกษุนั้น พร้อมกับได้เภส (ใหม่) ย่อมละเภนุเดิมเสีย ด้วยอำนาจแห่งเภสัเกิดขึ้นก่อน