อรรถกถาพระวินัย ปริวาร : หน้า 137/288

ประโยค - ปัญจมะสมิณตาปาติ อรรถกถาพระวินัย ปริวาร วันอานา - หน้าที่ 851 เพื่อแสดงเนื้อความ ที่มีได้สงเกาะรัชด้วยปัญหาที่ว่า ครุลูกฺบญาอาปี เป็นต้น แต่สงเกาะรัชด้วยคำอธิษฐานว่าว่า หนุก วาณัย สุโณม เต (เอาเด็ด เราจะฟังก่อนท่าน) [อุปมแห่งอาบัติอนาบัติ] แม่นในว่านว่า ฉนมุติวสุดี เป็นต้น ก็เนี่ยนีแล. บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า ฉนมุติวสุดี มีความว่า เรือน ที่มีปัญญาด้วยเครื่องมือนี้ขึ้นเป็นต้น ย่อมเปรียบก่อน แต่เรือนกล่าว คืออาบัตินี้ อันภิกษุปิดไว้แล้ว ย่อมเปื่อย จริงอยู่ ภิกษุเมื่อปิดอาบัติแรกไว้ ย่อมต้องอาบัติอื่นใหม่. สองงว่า วิวัฏ นาติวสุดี มีความว่า เรือนที่ไม่เปิด คือ มูงนี้แล้ว ย่อมไม่เปืนอาฟ่อน. แต่เรือนกล่าวคืออาบัตินี้ อันภิกษุปิดแล้ว ย่อมไม่เปื้อน. จริงอยู่ ภิกษุเมื่อเปิดอาบัติแรก แสดงอาบัติที่เป็นเทสนา- คามินีเสม ออกจากอาบัติที่เป็นวุฒฐานามีเสี ย่อมประมาณฐาน ในส่วนหมดคอ. เมื่อสำรวมต่อไป ย่อมไม่้องอาบัติอื่น บาทกว่าว่า ตถมานนห์ วิวัฏ มีความว่า เพราะเหตุนี้น เมื่อแสดงอาบัติเป็นเทสนาคามินี และออกจากอาบัติที่เป็นวุฒฐาน- คามินี ชื่อว่าเปิดเผยอาบัติที่ปิดไว้. บาทกว่าว่า เอวนุติ นาติวสุดี มีความว่า คีเรือนกล่าว คืออาบัตินี้ อันภิกษุปิดเผยแล้วอย่างนั้น ย่อมไม่เปื้อน.