ปัญจมสัมมตาปทากา – พระวินัย : หน้า 32/288

ประโยค - ปัญจมสัมมตาปทากา อรรถกถาพระวินัย ปริวาร วันนา - หน้าที่ 746 กันแล้ว ไปฆาตคาม ๑, สิกขาบทพระผู้มีภาคตรัสว่า "ภิญญาใด พึงนำ (อนุ-โกน-ด่า) ขนในที่แคบ ๑." สิบงว่าก ธญาณิ มินุติ ฐา ได้แก่ สิกขาบทที่ตรัสว่า "ภิญญาใด พึงขอข้าวเปลือก ๑.ภิญญาใด รับนิมนต์แล้วดี คำขอชนะแล้วดี คำเดียวของก็ตราม พึงยกของฉันก็ตราม ๑." บทว่า องฺ จ ได้แก่ ปฏิทสเนียะ ๕ สิกขาบท ที่ตรัสเพื่อ ภิญญาและหลาย. [ว่าด้วยเอนยสัตตสมุฎฐาน] สิบงว่าก เอยุสุตฺ อุปสตฺติ ได้แก่ สิกขาบทอคชชวน แล้ว เดินทางไกลสายเดียวกันพวกเวียนพวกตั้งผู้เป็นโค ร ๑, สำหรับคี ยแอนบฟัง ๑. คำว่า สุปิว ฎ ฎ ญานบน ๑ นี้ ตรัสหมายเอาสิกขาบทอและแกงและข้าวสุก. สามงว่าก ตุตฺ ฉนฺณู โอกาส ได้แก่ ๓ สิกขาบทที่ พระผู้พระภาคตรั สองนี้ว่า ภภิญญาใด พืชนี้ร่วมหรือพังกรอา ตัวต่อกับบรุในราศีที่มีไฟ ๑, ในโอกาสำหรับ ๑, ใน ที่กลางแจ้ง ๑. คำว่า พุฒฺ สตตฺม นี้ ตรัสหมายเอาสิกขาบทที่มาเป็น ลำดับแห่งสิกขาบทนั่นแหละว่า "กบับุรษที่ถนอมหรือตรงตน" ธัมมเทสนาสมุฎฐาน ๑๑ สิกขาบท นี้ทีเดียว.