การแสดงอาบัติในพระวินัย : หน้า 76/288

ประโยค - ปัญญามณีสนิทปลากกา อรรถกพระวินัย ปริวาร วันเวนา - หน้าที่ 790 ต้องอาบัติที่เป็นไปทางวจนะ ด้วยวาจา เมื่อแสดงอาบัติ นั้นแลเสีย ชื่อว่าออกด้วยวาจา ภิญญูผู้หลัก ย่อมต้องอาบัติที่จะพึงต้องตามจำนวนแห่งบน เพราะ กายถูกเติมของสงที่ไม่กลาด้วยเครื่องลดาของตน และอาบัติที่จะพึง ต้องเพราะนอนในเรือนร่วมกัน และเมื่อคืนแล้วรู้ว่าตนต้องแล้ว แสดงเสีย ชื่อว่าเตือนแล้วออก แต่เมื่อคืนอยู่ ต้องแล้ว นอนใน สถานที่ระงับตัวคนวัดาระ ชื่อว่ากำลังเตือน ต้องไป ออก แม่ ๒ บาทเบื้องหลัง ก็พึงทราบโดยท่านองค์ที่กล่าวแล้วนั้นแล ภิญญูไม่มีความตั้งใจ ชื่อว่าย่อมต้องอาบัติที่เป็นอิจฉตะ เมื่อแสดงเสียในภายหลัง ชื่อว่ามีความลังเลออก ภิญญูมีความตั้งใจ ชื่อว่าย่อมต้องอาบัติที่เป็นอิจฉตะ. เธอ นอนอยู่ในสถานะระงับตัวคนวัดาระ ชื่อว่ามีความลังเลออก แม่ ๒ บาทที่เหลือ ก็พึงทราบโดยท่านองค์ที่กล่าวแล้วนั้นแล [๕๐๕] ภิญญูใด แสดงสภาพาดิติ ภิญญูชื่อว่าแสดงอาบิติ อย่างใดอย่างหนึ่งมีปัจจติยื่นให้ ต้องทุกกฏ เพราะการแสดงเป็น ปัจจัย จริงอยู่ เมื่อแสดงอาบัติอื่น ย่อมต้องทุกกฏ. แต่เมื่อต้อง ทุกกฏนั้น ชื่อว่าย่อมออกจากอาบัติปัจจติยี่เป็นนั้น. เมื่อออก จากอาบัติปัจจติยี่เป็นนั้น ชื่อว่าย่อมต้องทุกกฏนั้น. ดูกะนี้ว่ากา "อุดิ อุปชานโต เทLETED" ดังนี้ พึงทราบว่า "ท่านกล่าว" หมาย เอาประโยคอันนี้เท่านั้น ของบุคคลผู้นั้น ด้วยประกาศนี้.