ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - ปัญจมนต์ปลานิลก อรรถกถาพระเวสสันดร ปิติวาร วันฉนา - หน้าที่ 780
ผู้มีพรรษาย่อน ๑๑ คิดว่า "เราเป็นผู้ลาภ" เมื่อให้บริหาร
อุปปาจาร เพราะความเป็นพหุสุดบุคคล และผู้มีพรรษาย่อน ๕ ไม่
ถือตนัย ผู้ลาดต้อง ผู้ไม่เฝ้าเอาไม่ต้อง
ทั้งผู้ลาด ทั้งผู้ไม่เฝ้า ย่อมต้องอาบัติที่เหลือ
[๔๕๔] เมื่อไม่เข้าพรรษา ย่อมต้องในกาผิกษ ไม่ต้องใน
ชุนาหปักข์ เมื่อไม่ปวารณาในวันมหาพวารา ย่อมต้องในชุนาห-
ปักข์ ไม่ต้องในกาผิกษ์ ย่อมต้องอาบัติที่เหลือทั้งในกาผิกษ์และ
ชุนาหปักข์
การเข้าพรรษา ย่อมสำเร็จในกาผิกษ์ ไม่สำเร็จในชุนาหปักข์
ปวารณาในวันมหาพวารา ย่อมสำเร็จ ในชุนาหปักข์ ไม่
สำเร็จในกาผิกษ์
สังฆกิจที่ทวงอนุญาตที่เหลือ ย่อมสำเร็จทั้งในกาผิกษ์และ
ชุนาหปักข์
ภิกษุนุ่งผ้าฝ่านบานฝนทีวีขับไว้ในวันปฏิบาทหลัง แต่เพ็ญ
เดือนก็ตกท่ากหลัง ย่อมต้องในกฤษณมฎ
แต่ในกฤษณที่กล่าวว่า "ไม่เถอในวันเพ็ญเดือนก็ตกท่ากหลัง
ย่อมต้องในกฤดูหมันด" คำในอรรถกฤษณาทีมมั่นท่านกล่าวชอบ
เพราะพระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสไว้ว่า "เราอนุญาตให้ภิกุอธิฐาน
ตลอด ๔ เดือน ต่อแต่นั้นไป อนุญาตให้วิกับปี"-
เมื่อคู่อื่นยังเหลือกว่า เดือน กิฏฐานวงหา และเมื่อตู้อร้อน