อรรถกถา พระวินัย ปริวรร วัณณา : หน้า 226/288

ประโยค - ปัญญามันตลาปลวกา อรรถกถา พระวินัย ปริวรร วัณณา - หน้าที่ 939 สองบรรทัด เตดตุตพิส สมฺมาวตนตา ได้แก่ ความ ประพฤติดีชอบ ในวัตรหลังหลาย มีประมาณเท่านั้น ของภิกษุที่สูงง ยวัดราหนั้นแน่นแล สองบรรทัด ปญฺญาุชฺฉน มูลยวา โห มีความว่า มูลวาว ย่อม ถึงฐานะ ๕ กล่าวคือ ปราชก สงมาทิสด ถูลจ้อง ปาจิตติย์ และทุกกู หลายบรรทัด อุททล ปรามุติ อุจฺจติ ได้แน สงบานที่ กล่าวแล้วในหนหลัง โดยยมมิ ๑๐ วันเป็นอย่างยิ่ง เป็นอาทิ สองบรรทัด ทุวาท ปฏิทสเนย ได้แก้ ปฏิทสเนยะของ ภิกษุ ๕ ของภิกษุนี ๕ สองบรรทัด อฏฺนุุน เทนาย อ มีความว่า การแสดงโทษล่วง เกินของบุคคล ๔ จำพวก ถามว่า “กิการแสดงโทษล่วงเกิน ๔ อย่าง นั้น คือข้อไหนบ้าง?" คือ ชื่อนิ การแสดงโทษล่วงเกินของบุคคล ๔ จำพวกนี้ คือ "การแสดงโทษล่วงเกินของนายมังสนูมผู้ม่า ไป ซึ่ง พระเทวฑัตลำบากไป, การแสดงโทษล่วงเกิน แห่งอุปาสกาของ พระอนุรุทธะ, การแสดงโทษล่วงเกินของวัตถลาภจี, การ แสดงโทษล่วงเกินภิกษุทั้งหลาย ผู้กระทำอุปปนียกรรมแก่พระ- วาสกามียตเถระแล้วกลับมา."