บทความเกี่ยวกับพระวินัยและการสนทนาของภิกษุ : หน้า 73/288

ประโยค - ปัญญาอิ่มตลิตปลากาก อรรถกถาพระวินัย ปริวาร วัณณะ - หน้าที่ 787 จะแตกตัวไป. หลายๆว่า ดีฤภคิ สมุนนาดฐสุด ภูภูโน วินโย มีความว่า ภิกษุ่น้อบรับรู้บ่อย, ยึด [๑๑๑] วันนั้นน้อมเป็นวันของ เธอ, วันนั้น อันสงมไม่พึงถาม. สองว่า อยู่โยโก ณ ทาทพุโท มีความว่า สงสัยไม่พึง ให้โอกาสเพื่อถาม แก้ภิกษุณั้น ผู้ถามอยู่ว่า "นี้ควรหรือ?" เธออสัมพ์พึงตอบว่า "งามภิกถุนี้." แมภิกษุใด ย่อมถามภิกษุ นั้น ภิกษุมู่้นัน อันภิกษุผู้ติพิงกล่าวว่า "ท่านงถามภิกอึอื่น." เพราะเหตุนี้ ภิกษุเหล่านั้น อันภิกษูอื่นไม่พึงถามเลยทีเดียว คือ คำถามของภิกษุนั้น อันใคร ๆ ไม่พึงพิจ. สองว่า วินโย ณ สถกจิตฺพโท มีความว่า ปัญหาวินัย อันใคร ๆ ไม่พึงสนทนา, คือเรื่องที่ควรหรือไม่ควร ก็ไม่พึงสนทนา (กับภิกษุพนั้น) [ว่าด้วยชาวอาบ ๓ พวกเป็นต้น] สองว่า อิกมุปทาย ได้แก่ ไม่สละลักษณะความเป็นผู้ ปฏิญญาว่า ตนเป็นพรหมจรรย์บุคคลเป็นตน สองว่า สุกฑิ พุทธวจารี ได้แก่ ภิกษุผู้สนทฺ สองว่า ปฏ tote อาปชฺชติ ได้แก่ ถึงความเป็นผู้ตายไป คืออารมพ. แต่เพราะว่าบ่าวว่า อิมปุปบาย บุคคลนั้น พึงละความ