ข้อความต้นฉบับในหน้า
प्रโยค - ปัญญสมิตาปลากิภรรถพระวัณี ปุริวาร วันฉนา - หน้าที่ 885
ความระงับความกระวนกระวายในกายและจิต ชื่อว่าปสทิทธิ์.
สุขทางกายทางจิต ชื่อว่าสุข.
จริงอยู่ สุขทั้ง 2 อย่างนั้น ย่อมเป็นอุปนิสัยของฉัน สภอิ.
ความที่มีอามณ์เดียว ชื่อว่าสมาธิ.
วิสาสนาอย่างอ่อน ชื่อว่าถูกบรรทัดสอนะ: ยถาฑูฎบญาณ- ทัฬสะแน เป็นชื่อว่างของญาณทีรู้ความเกิดและความเสื่อม.
จริงอยู่ ความที่ดิถิม่เดียว ย่อมเป็นอุปนิสัยใจ
แห่งวิสาสนาอย่างอ่อน.
วิสาสนาอย่างแรง ซึ่งจัดเป็นชั้นยอด เป็นเหตุให้ถึงความ
ปลิดตัวเสีย ชื่อว่ามีพิทา.
อธิษฐาน ชื่อว่าธา.
อธิษฐาน ชื่อว่ามุติติ.
จริงอยู่ อธิษฐานทั้ง ๔ อย่าง ย่อมเป็นอุปนิสัยปัจจัย
แห่งอธิษฐาน
[๖๒๗] ปัจจเวกขญาณ ชื่อว่ามิตติญาณทัสสนะ.
สองทว่า วิญญุติตาญาณทัสสนะ อุปมาเทียบพุทธาย
มีความว่า วิญญุติตญาณทัสสนะ เพื่อประโยชน์แก่ความดับทุกข์
ปัจจัยมิได้ จริงอยู่ วิญญุติตญาณทัสสนะนั้น ชื่อว่าเป็นปัจจัยแก่ความ
ดับทุกข์ปัจจัยมิได้ เพราะเมื่อวิญญุติตญาณทัสสนะอันโโยคาพจบรรลุต
โดยลำดับแล้ว กิเลสและกองทุกข์ยังดับสนิทแน่นแท้ นี้แหละ.