อรรถกถาพระวินัย ปริวาร - ปัญญามณีดาปลาทากา : หน้า 87/288

ประโยค - ปัญญามณีดาปลาทากา อรรถกถาพระวินัย ปริวาร วัดอเน ฯ หน้าที่ 801 ภิกษุผูเมื่อใดอุณฺฑิชฺขึ้น ย่อมต้องในป่า, ไม่ต้องในบ้าน ภิกษุผู่อมต้องอาบัติเพราะมูลจากกามเป็นต้น ทั้งในบ้านและในป่า ย่อมไม่ต้องอาบัติที่ไม่ว่ามา (แก่คน) ในที่ไหน ๆ [วิบากในบุพพิจกจากฎุกะ] สองบทว่า อุตตโร บุพพลิกจา มีความวา พระอรรถกถา- จารย์กล่าวว่า "กรรม ๕ อย่างนี้คือ "การปิดกาว ตามประทีป ตั้งน้ำมันใช้ พร้อมทั้งปลอดอาสนะ" เรียกว่า "บุพพกรณี" ส่วน กิจ ๔ อย่างนี้คือ "นำโน่นะ ปริสุทธิ์ บอกฤทธิ์ นับภิกขูและสอน ภิกษุผู เมื่อทราบว่า บุพพกิจ" สองบทว่า อุตตโร ปุตตกลฺลูลา มีความว่า วันอุโบสถ ๑ ภิกษุข้าราชมีจำนวนเท่าไร เธอเป็นผูมแล้ว ๑ สถาบันไม่ ๑ บุคคลควรวัน ไม่มีในทัปฏากาลสงฆ์นั้น อ "รวมเรียกปัดกัลละ" ฉะนี้แล [๕๐๙] สองบทว่า อุตตโร อนุญฺประชติยาม มีความว่า ปาจิตติ ๕ สาขาบทนี้คือ "สิกขาบทว่าด้วยสำเร็จการอนเบียด, สิกขาบทว่า เอหาวุโคล คาม วา นิคม วา เป็นอาทิ สิกขาบท ว่าด้วยแกล้งก่อความรำคาญ, สิกขาบทว่าด้วยแอบฟัง ที่พระผู้มพระ- ภาคตรัสไว้ย่ออย่างนี้ว่า "ทำความหมายอย่างนี้เท่านั้นให้เป็นปัจจัย หาไฉนอย่างอื่นไม่ เป็นปาจิตติ" สองบทว่า อุตสโล ภิกฺขุสุมนติโย มีความว่า สมติในที่