คำสอนทางธรรมและการตั้งอยู่ในความมีสติ : หน้า 165/288

ที่สมควร นั่งในที่ซึ่งถึงแก่ตน ไม่หนหลังให้กัลยาทั้งหลายผู้อื่น; บทว่า อนาคติน เฉินแก่ ไม่กล่าวอ้อคำที่ไม่มีประโยชน์ นั้น ๆ ซึ่งมีประการต่าง ๆ. บทว่า อติฉานกถิน เฉินแก่ ไม่กล่าวจริงฉานถก มี เรื่องพระราชาเป็นต้น ที่ได้เห็นก็ได้ ได้ฟังก็ได้. หลายบทว่า สาม วา ธมฺโม ภสฺทฺพุโธ มีความว่า อ้อย คำอธิษฐานเรื่องที่วารและไม่วาร หรือคำอธิษฐานปราบปรามา และลำดับ แห่งสมะ ลำดับแห่งวิสฺสนา วัดในการยืนและนั้นเป็นต้น ในที่ ประชุมสง่า ชื่อว่าธรรม. [๕๕๔] ธรรมเห็นปานนี้ พึงกล่าวเองก็ได้ เชิญภูมิอันกล่าวได้. ภูมิใด สามารถเพื่อกล่าวอ้อคำเห็นปาน นั่น ภิกขูนั้น อันดับพิชิตว่า “ผู้มีอายุ ปัญหาเกิดฉันแล้วในท่าม กลางสงฆ์ ท่านพึงกล่าว.” หลายบทว่า อรيو วา คุณที่กวา นาติมญฺญุตฺโพ มีความว่า ว่า พระอริตเจ้า ทั้งหลายเมื่อยืนยง หาได้งั้นอย่าพาลุปฺฐูบจไม่ ยอม ฉวยกับมุฏฐานอย่างใดอย่างหนึ่งนั่ง. พระอริต้าขึ้นผู้มาก็รังเป็นปกติ ด้วยอำนาจทำมิภูฏฐานไว้ในองคํนี้ ชื่อว่ามีความมุฏฐานเป็นปกติ. พระอริตัญนั้น อนภิฺฏภูนํเข่าสงครามไม่พึงดูว่า “มีประโยชน์” อะไรด้วยการร่ำเพรียงในมุฏฐาน." อธิบายว่า “ตนพึงจอรมมุฏ- ฐานที่เหมาะแก่ตนบ่นัง.” ลองบทว่า น อุปชฺชามิโย ปฏิจฺจตฺโพ มีความว่า ไม่ควร