ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - ปัญญามีตปลาสักกา อรรถถกพระวินัย ปริวาร วัณณา - หน้าที่ 804
บทว่า อุตสาหิติปราสิติโต มีความว่า เป็นผู้อภิญญัฏฐหลาย ผู้ได้เห็นได้ฟัง ระแวงแล้วและรังเกียจแล้ว
อีกอย่างหนึ่ง วิภุตมิเป็นพระนิพพนฺะ ผู้มีอุปนิสัยไม่กริบบันเป็นธรรมดา ก็เป็นผู้กะเวฬุกอิง. เพราะเหตุนั้น อโคจรรั้งหลาย อภิญฺญูพึงวัน. จริงอยู่ อภิญฺญูปราณในโคจรหรานั้น เอาใน [ว่าดังผ้าขาวสุดเป็นอาทิตย์]
บทว่า โอสถิก ได้แก่ ผ้าทอก็แผ่นผ้าที่ปาอิหร่า
บทว่า อานนติ ได้แก่ ผ้าที่ตากที่ประตูตลาด.
บทว่า ดูปจีวีร ได้แก่ ผ้าที่เขามาจ่อมปลวกทำพิรุธกรรม
บทว่า อภิสนิก ได้แก่ วิรที่เขาที่สถานที่อาบน้ำ หรือ ที่สถานที่อาบของพระราชา.
บทว่า คตฺปฏิภาค ะ ได้แก่ ผ้าที่เขานำไปสูบชาแล้วนำกลับมาอีก.
มหาโจร ฯ กล่าวว่าล่วงในฤดูกรมุสุมสิมกสิขาบทะ.
ข้อว่า ปญฺญาปฏิภิโตย กายโต สมุทาธนฺติ มีความว่า ภิกษุต้องอาบัติ ด้วยสมุทธิฐานแห่งอาบัติ ๑. ได้แก่ อาบัติที่พระผู้พระ-ภาคตรัสไว้ในอรณเปายอย่างนี้ว่า "ภิกษุมีความสำคัญว่าควรทำฏีก้วการขอขมาเอง."
๑. มหาวิกงค ๑/๑๖๕.