ปัญจบสมมุติคาปลาก: อรรถกถาพระวินัย : หน้า 271/288

ประโยค - ปัญจบสมมุติคาปลาก อรรถกถาพระวินัย ปรีวาร วัณณา - หน้าที่ 984 ก็แลกกิ่งวัดนั้น อนิสงส์พึ่งทำอย่างนี้ :- ภิกขุผู้ลาดา พึงสวดประกาศโดยอนุมัติของสงฆ์ว่า "ชนทั้ง หลาย จากบ้านรอบวัดงานของผลไม้บ่อยใหญ่ เพื่อประโยชน์แก่ปัญญา เป็นต้น, การที่ไม่นานคนเหล่านี้ ผู้ถือเอาผลร้าว ๒ ผล คาด ๒ ผล ขนุน ๒ ผล มะม่วง ๕ ผล กล้วย & ผล และการที่ห้ามชนเหล่านั้น ผู้ถือเอาผลไม้จากต้นไม้ในนั้น ชอบใจแก่อภิสูงมั่ง" ดังนี้ พึงสวด ๑๓ ครั้ง. จำเดิมแต่นั้น ชนเหล่านั้น เมื่อระปูชูอานได้เป็นต้น อภิภูทั้ง หลายไม่พูดกล่าวว่า "อาเถิด." แต่พึงบอกว่าว่า "สมมิได้ตกลง ไม่หามชนทั้งหลาย ผู้ถือเอาผลมะพร้าวเป็นต้น โดยจำกัดชื่ออันนี้และ ผู้ถือเอาผลไม้จากต้นไม้ในนั้น.." แต่ไม่พึงเทียบว taaneกว่า "มะม่วง ต้นนี้ มีผลอร่อย ท่านจงเก็บจากต้นนี้ " อันัง ภิกขูอ็นสมมุติแล้ว พึงให้ที่ส่วนก่อนเหล่านั้น ผูมาแล้วในเวลาแห่งผลไม้ ภิกขูที่สมังไม่ใสมุติ พึ่งอปลุกนิให้. บุคคลผู้สีนะสะเบียงดีดี พ่อค้าเกวียนผู้จะเดินทางดีดี อิสริชนอันดีดี มา ขอ พึ่งอปลุกนิให้, [๒๒๓] เมื่อเขาเก็บกินโดยผลการ ก็ไม่พึง ห้าม. เพราะเขาโกรธแล้ว จะพึงตัดฉันไม่สิ้นได้ จะพึงทำความ ฉิบหายอย่างอื่นก็ได้. เมื่อเขามายังบริเวณส่วนตัวบุคคล ขอโดย ชื่อกันใน ภิกขูผู้นี้เจ้าของ พึงบอกว่า "ฉันปลูกไว้เพื่อประโยชน์ แก่รมย์แก่มั่น, ถ้าผลมี ท่านจงรู้เองเถิด." ก็กล่าวว่า ต้นไม้ทั้งหลายมีผลกัน, ภิกขูอานามสะไว้ ฉันผล