บทวิเคราะห์การไหว้ในพระวินัย : หน้า 205/288

ประโยค - ปัญญามันปลากิการ อรรถถาคพระวินัย ปริวาร วัณฒนา - หน้าที่ 918 บทว่า วิญญูพยากรณ ได้แก่ แก้ไข้ปัญหา บทว่า ปริมาณเมธี ได้แก่ ย่อมกำหนด คือ ย่อมแสดง ย่อมกล่าว คำที่เหลือในวรรคนี้ ดังนี้ [ว่าด้วยบุคคลที่ไม่ควรไหว] วิจินฉในกุฏิการวัด คำทารบังดังนี้ :- บทว่า โอทมสิโก ได้แก่ ผู้ซึ่งในที่มิด. จริงอยู่ เมื่อถูกบูไนวัว บุคคลผู้อยู่ในที่มิดนั้น หน้าผากจะพิจารณากระทบที่เทียงเป็นเบาเบาได้. บทว่า อสมุนนาหรณโต ได้แก่ ผู้ไม่เอาใจใส่การไหว้ เพราะ เป็นผู้ขวนขวายในกิจกรรม. บทว่า สุตโต ได้แก่ ผู้นั่งลงสู่ความหลับ. บทว่า เอกาวุโติ มีความว่า บุคคลอึดอันย่างขึ้นเดียว คือ ตั้งอยู่ในฝ่ายขิตก ได้แก่ บุคคลไม่ถูกส่วนกัน เป็นไร้กัน บุคคลนี้ ท่านกล่าวว่าไม่ควรไหว้ เพราะว่า บุคคลนี้ อันก็ภูมิไหว้จะพิสูจน์ประหารเอาด้วยกันก็ได้. บทว่า อนุวาติโท ได้แก่ ผู้กล้ำคิดเรื่องอื่น. [๕๒] บทว่า ทานนิโต ได้แก่ ผู้กล้าฉันนมและของเกื้อเป็นต้นอยู่. บุคคลผู้กล้าขอดอาจอาจจะและปลาสะะ ชื่อว่าถืออันก็ไม่ควรไหว้ เพราะเป็นผู้อยู่ในโอกาสไม่สมควร.