พระวินัย ปริวาร ความเข้าใจเกี่ยวกับภิกษุ : หน้า 68/288

Here is the extracted text from the image: ประโยค - ปัญจม์สมันตปลาสักกา อรรถถภะพระวินัย ปริวาร วันนา - หน้าที่ 782 ที่ก้าง คือเรือนไฟ ชนุตามปรฏิวาจิกา แม้นในที่ก้าง นอกนี้ ก็มียันเหมือนกัน. ภิกษุผู้ปิดประตูอยู่ภายในเรือนไฟ ควรทำกิจกรรม แม้ก็ภูมิ ผู้ช่วยในน้ำ ก็ควรทำกิจกรรมเช่นกัน แต่ไม่ควรขับเคี่ยว หรือฉันในสถานที่ 2. ของอันปกติ คือ ผ้า ควรในที่ทั้งปวง ภิกษุผู้ปิด (กาย) ด้วยของปกปิด คือ ผ้านั่นแล้ว สมควร ทำกิจทั้งปวง. กล่าวว่า หนุตฺติ มีความว่า ย่อมไป คืออ่อนออกไป ได้แก่ ไม่ได้ความคิดเนินหรือคำคัดค้าน คงจันทร์ พันจากเมฆ หมอก วัน ฉุดและระหงส์แล้ว เปิดผิวสี ย่อมรุ่งเรือง อันสิ่งหล่านั้นอย่าง ใดอย่างหนึ่ง ก็บังแล้ว ย่อมไม่มีรุ่งเรือง คงอทิตย์ก็เหมือนกัน. แม้ธรรมม์ที่ภิกษุปิดเผยจำแนกแสดงอยู่แนว เอ็งรุ่งเรือง ปกปิดไว้ หาทรุ่งเรืองไม่. [ว่าด้วยอานัตติผู้อาพต้องเป็นต้น] ภิกษุอาพร เมื่อออกปากของเหล่าสองอย่างอื่น ในเมื่อจำเป็น ต้องทำด้วยเหล่าสองอย่าง ย่อมต้อง (อาบัติ). ผู้ไม่อาพร เมื่อออกปากของเหล่าสอง ในเมื่อไม่จำเป็นต้องทำ ด้วยเหล่าสองอย่าง. ภิกษุทั้งอาพรและไม่อาพร ย่อมต้องอาบัติที่เหลือ.