การสวดกรรมวาณาในพระวินัย : หน้า 254/288

ประโยค - ปัญญสมิตปลากาก อรรถถพลพระวินาย ปริวาร วันเดือนา - หน้าที่ 967 นิรคิด, เมื่อควรให้เป็นนิรคิด ว่าเป็นวิมุตติ ย่อมทำกรรม ให้เสีย ในภายกรรมวาน ด้วยประกะนะ นี้ จริงอยู่ ภิกขุผู้ สวดอย่างนั้น [๒๑] ว่าอักษรอัน ในเมื่ออักษรอันตนนั้นควรว่า ท่านกล่าวว่า "ว่าดิล" อันภิกขุผู้สวดกรรมวาณ ควรว่าอักษรนั้น ๆ และให้ถูกต้อง ตามฐานอย่างนี้ คือ "ในพยัญชนะ 6 นอกนี้ มีมะและรัสสะเป็นต้น ว่าที่นะให้กลางในที่เหมาะ ว่ารัสสะให้กลางในที่เหรัสสะ" อย่าให้ ประเพณีอื่นมาแล้วโดยลำดับสูญเสีย ทำกรรมวาณา แต่ถ้าภิกขุผู้สวดกรรมวาณาไม่ว่าอย่างนั้น เมื่อควรจะให้เป็น ทีมะว่าเป็นรัสสะ หรือเมื่อควรจะว่าให้เป็นรัสสะ ว่าเป็นทีมะ เสกดี, เมื่อความจะว่าให้เป็นครุว่าเป็นหนุเสย หรือเมื่อควรจะว่า ให้เป็นสุขว่าเป็นคฤสิยดดี, องง เมื่อควรจะว่าให้เสมอกัน ว่าแยก กันเสีย หรือเมื่อควรจะว่าให้แยกกัน ว่าเชื่อกันเสียดดี, แม้ว่าว่า อย่างนี้ กรรมวาณาจากไม่เสย. จริงอยู่ พยัญชนะ 6 นี้ ไม่ยังกรรม ให้เสย. ก็ได้ใด ที่พระสุดด้นติดกระทั่งหลายกล่าวว่า "ท กถอเป็น ๓ ได้, ๓ กถอเป็น ๓ ได้, จ กถอเป็น ๓ ได้, ช กถอเป็น ๓ ได้. ย กถอเป็น ๓ ได้, ก กถอเป็น ๓ ได้, เพราะฉะนั้นเมื่อควรว่า ท เป็นต้น ว่าเป็น ต เป็นต้นเสย ก็ไม่ผิด" คำนั้นถึงกรรมวาณแล้ว อย่ามไม่ครร, เพราะเหตุนี้ พระวินัยจร ไม่พึงว่า ท เป็น ต ฯ ฯ