ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - ปัญญา สมันตปลากาก อรครถพระวันย์ ปรีวิตา วันเดือนา - หน้าที่ 767
ภูมิใจ ฟ้องภูมิอื่นด้วยวัตถุหรืออามาติ ภิกษุนั้น ชื่อว่าโจทก์
ฝ่ายภูมิใจ ถูกฟ้องอย่างนั้น ภิกษุนี่ ชื่อว่าจำเลย
ภูมิภูมิไม่ต้องอยู่ในธรรม ๕ ประการ ฟ้องด้วยวัตถุไม่จริง
ชื่อว่า ผู้ฟ้องไม่เป็นธรรม ภิกษุเจ้าลุกโจทก์นั้นฟ้องอย่างนั้น ชื่อว่า
ผู้ถูกฟ้องไม่เป็นธรรม
โจทก์และจำเป็นธรรม พึงทราบโดยปริยายอันแผกกัน
บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรมทั้งหลาย อันเท่ห์โดยความเป็นธรรม
ผิดกี้ อันเท่ห์โดยความเป็นธรรมชอบก็ดี ชื่อว่าผู้เท็จ
บุคคลผู้แกล้งไป ชื่อว่าผู้ไม่เท็จ
พระสาวกทั้งหลาย ชื่อว่าผู้พอเพื่อต้องอามาติ พระพุทธเจ้า
และพระปิ๋กพุทธเจ้าทั้งหลาย ชื่อว่าผู้ไม่พอเพื่อต้องอามาติ
บุคคลที่ถูกสงสั่งลงลูกขนานธรรม ชื่อว่าผู้กลสงยักวัตร
บุคคลที่ถูกสงสั่งลงกรรม ๕ อย่างที่เหลือ มิตซาชีนกรรมเป็นต้น
ชื่อว่าผู้ถูกสงสั่งวัดคร
จริงอยู่อภิคุณที่ถูกสงสั่งลงฉันธนียกรรมเป็นต้นนี้ ไม่ยังโอสุค
หรือปราณาหธีอธรรมบริโภค หรืออาโมหสิบริโภคให้ดำริ
เฉพาะบุคคลที่พระภากให้ฉิบหายเสียด้วยสงคนาสนานทัณฑ์
กัมมนาสานุเคราะห์ อย่างว่า "สงฆ์พึงยังเมตตายอภิคุณี
ให้ฉิบหาย บุคคลผู้ประทุร้ายพึงให้ฉิบาย สมุนเทสชื่อว่าถูกนะ
สงฆ์พึงให้ฉิบาย" ดังนี้ ชื่อว่าผู้อานสน บุคคลทั้งปวง