ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - ปัญญามีสมาธิเกิดจาก อรรถกถาพระวินัย ปริวาร วันนา - หน้าที่ 847
สงมั อันกิญญนันพิงปรารภนา ในกรรมเบื้องตันแห่งการออกจาก
อามิตนัน เพื่อประโยชน์แก่การให้ปราว และในกรรมแห่งออก
กรรมเบื้องตัน คือในกลางสำหรับประโยชน์แก่การให้มนต์ตักบุตรปฏิกิษสนะ และในที่สุด
เพื่อประโยชน์แก่ผู้อื่น ในกรรมทั้งหลายมีปราวสกรรเป็นตันนี้
กรรมแม้อย่างหนึ่ง เว้นสงมัเสียว อนใคร ๆ ไม่อาจทำได้ นะนี้แห
สงมั้อนิภูมิปรารภนาในกรรมเบื้องตัน และในกรรมที่เหลือ
แห่งกองอามิตนัน เหตุนี้น้อ กองอามิตนัน ชื่อว่่าสงมัสส.
[วิเคราะห์อาณิยะต]
[๕๔๕] เนื่องความแห่งกาถา ที่ ๓ พึงทราบดังนี้ :-
สองค์ว่า อนิยโต น นิยโต มีความว่า เพราะไม่แน่ กอง
อามิตนัน จึงได้ชื่อว่าอนิยต.
คำว่า "ไม่แน่" นี้ มีอะไรเป็นเหตุ ? เพราะสิกาบานนี้ ปรับ
อามิตไม่จำกัดส่วนอันเดียว อภิปรายว่า "สิกาบานนี้ ปรับอามิต
โดยส่วนอันเดียวไม่ได้.
สิกาบานนี้ ปรับอัตโนมัติส่วนเดียวไม่ไ่ด้อย่างไร ? อย่างนี้
บรรดฐานะ ๓ ฐานะอันใดหนึ่ง อันพระวินัยธรพึงปรับ.
จริงอยู่ ท่านกล่าวว่าไอโอนิยดิสิกาบานนี้ว่า "ภูกษ์นั่น อัน
พระวินัยธรพึงปรับด้วยธรรมดา อย่างไออย่างนึง" เพราะเหตุนี้น
กองอามิตนัน ท่านจึงกล่าวว่า อนิยต คือ กล่าวว่า ไม่แน่.