การวิเคราะห์ปัญญามนต์และอาบัติในพระวินัย : หน้า 91/288

ประโยค - ปัญญามนต์ปลาสักกาก อรรถกพระวินัย ปริวาร วัฏนา - หน้าที่ 805 ข้อว่า ปญญาปฏิโธ ถามโต จ วาดโต จ มีความว่า กิริยา ย่อมต้องอาบัติ ๕ ด้วยสุฐานแห่งอาบัติที่ ๓ คือ "ย่อมต้องอาบัติ ที่พระผู้มีพระภาคตรัสไว้ ในอนุตตรายานั้นแสดงนี้ว่า "กิริยา มีความสำคัญควร ชักชวนกันทำกิจ" ดังนี้. บทว่า เทสนากามินโน มีความว่า เว้นปราศจากและสังภิกษสเสีย ได้แก่ อบัตที่เหลือ. [๒๒] สองว่า ปญญอ กมฺมมิ ได้แก่ กรรม ๕ คือ "ดำรงณ์กกรรม นิตสมกรรม ปิพาทธิกรรม และปฏิสารนิกรรม รวม ๔ และอุปปนียกรรมทั้ง ๓ อย่าง ๑. สองวาว่า ยาวตกิยก ปญฺญ ได้แก่ อบัต ๓ คือ "ปาราชิก ดลลอฺย อทินนฺท" ของกิณีอันมีผู้ประพฤติกิริยามักผู้สนองเวลากรรมผู้ไม่อมละ เพราะสมุทานื้น เพียงครั้งที่ ๓." สงมากเสีย เพราะ สมุทานี ในกทกนุวัตรสิกาขาบทเปนต้น. ปาจิตีย์ เพราะไม่อมละ สละทิฏฐิสม. บทว่า อตินู ได้แก่ ของที่ผู้อื่นไม่ประณิม. บทว่า อวิตฺติ ได้แก่ ชื่อว่ามิทรา เพราะไม่มีตนว่า "เรารับประนค.". บทว่า อนุปปีย ได้แก่ ของที่ไม่ได้ทำไว้อย่างสมาน- คัปปะ ๕. ก็รือว่าอานี่อิไม่ควร โควตะไม่ได้ควร แม้อื่น ก็ชื่อว่า ของ ไม่ควร.