ปัญญา สมันดุลจิต - อนุโมทวีณี : หน้า 143/288

ประโยค - ปัญญา สมันดุลจิต ถวายพระวัน วิริยะ วันนา - หน้าที่ 857 ในอนุโมทวีณี ที่สงฆ์ให้แล้วแก่กุฎิผู้นี้ก็ดี ในศาสาปิลสกา อนุสงฆ์ให้แล้วแก่กุฎิผู้นี้บาปแน่นก็ดี มีนายเหมือนกัน สองมากว่า ติดตาภารํ องกฤภูมิ มีความว่า เมื่ออธิกรณ์ อนุสงฆ์ระบับแล้ว ด้วยถิ่นวัตถาระสะ เถรราชาอาติ ที่กุฎิเข้า ไปหากุฎิรูปหนึ่งนั่งกระ โหยงประถมมือแสดงเสียด ชื่ออ่อมออก ก็กุฎิแม่กล่าวอย่างว่า `ชื่อว่าการออกจากอาติ แม้ของ กุฎิผู้หลับอยู่ นี่ใด การออกจากอาติ้น ไม่ชอบใจพ่มเข้า ได้ดัง ชื่อว่ารอดินวัฏฏานะ : (๒๕๕) คงเป็นปฏิทัศน์ แม้กุฎิ่นั้น [ว่าด้วยองค์ ๔ เป็นเหตุอธิกรณ์] หลายบทธว่า ฉันทาทิฏฐิ-๑ เปรียญคุณโฉติ อภิญญ์ อภิญญ์ อภิโก- ฏิ มีความว่า กุฎิเป็นพระวัณธร เมื่อแสดงธรรมว่า “ธรรม” เป็นอาติ รืออธิกรณ์ที่ส่งมีจัยเสร็จแล้วในกาลก่อน ด้วยการรื้อ ๑๒ อย่าง ฯ ใดอย่างหนึ่ง เพื่อประโยชน์แก่ชนที่รักมีอุบายเป็นตัน ของตน ชื่อว่าถึงฉันทาทิฏฐิ-ร้อยอธิกรณ์ ก็ในกุฎิผู้เป็นบุตรศึกษากับ ๒ รูป กุฎิผู้ขาวนาทในฝ่ายหนึ่งเกิด ขึ้นโดยนัยเป็นตั้วว่า “เขาได้ประพฤติความฉันทายายเท่าเรามา” เมื่อ แสดงธรรมว่า “ธรรม” เป็นต้น รืออธิกรณ์ที่สงงมีจัยเสร็จ แล้วในกาลก่อน ด้วยการรื้อ ๑๒ อย่าง ฯ ใดอย่างหนึ่ง เพื่อความแพ้ ให้กุฎิผู้นี้เป็นบุตรศึกษากัน ชื่อว่าถึงโทษาคติ รืออธิกรณ์ ฝ่ายกุฎิผู้ไม่งาม เมื่แสดงธรรมว่า “ธรรม” เป็นต้น