พระวินิจฉัยในความประพฤติชอบ : หน้า 15/270

๒๔๘; พระวินิจฉัยในความประพฤติชอบที่พระผู้มีพระภาคตรัสไว้วันนี้. บทว่า น อุปสมบทฤทธิพุ มีความว่า เป็นอุปฌาย์ไม่พึงให้อุปสมบท ; แต่จะเก็บวัดแล้วให้ อุปสมบท ควรอยู่. เป็นอาจารย์แล้ว แม้ธรรมวาจิ ก็ไม ควรสวด เมื่อภิญูอันไม่มีจะเก็บวัดแล้วสวด ควรอยู่. บทว่า น นิสุทโย ทาทภู มีความว่า ไม่พึงให้สังเกตพวกภิญูอาคันตุกะ ; แมก็ญูเหล่าได้ถือนิสัยตามปกติเทียว พึงบอกภิญูเหล่านี้ว่า "ข้ามเจ้ากำลังทำวินัยกรรม. พวกท่านอื่ถือนิสัยใน สำนักงานพระเวสาชื่อโน่น อย่าทำวัตรแก้ข้าพเจ้าเลย อย่าบอกลาบ้าบ้าน จะข้ามเข้าเลย." ถ้ามีมือบอกอย่างนั้นแล้ว พวกนิสิตยังงั้นก็ทำ; แมเมื่อพวกเธอขึ้นทำอยู่ จำแต่กฎกติกาที่ได้ทามแล้วไป ไม่เป็นอาบัติ แก้ปวริวาสภิญูนั้น. บทว่า น สามเณร มีความว่า ไม่พึงรับสมณเณรอื่น; แม้พวก สามเณรที่ตนเป็นอุปฌาย์รับอาไ จนกิรวาศว่า "ข้ามเจ้ากำลังทำวินัยกรรม, พวกเธออย่าทำวัตรแก้ข้าบ้าเลย อย่าบอกลาบ้าบ้าน จะข้ามเข้าเลย." ถ้ามีเมื่ออกอย่างนั้นแล้ว เธอทั้งหลายยังขึ้นทำ; แมเมื่อเธอทั้งหลายขึ้นทำอยู่ จำแต่กฎกติกาที่ได้ทามแล้วไป ไม่เป็นอาบิติ แก่ปวริวาสสิกขุณั้น. ขึ้นชื่อว่า การสมมติให้เป็นผู้สอนนางอภิกษุณี ซึ่งเป็นตำแหน่งของผู้เป็นใหญ่ ท่านห้าม, เพราะฉะนั้น ปริวาสภิญูพึงเรียนแก่