ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - จุดผสมดินปลาทื้อ อรรถถกพระวินัย องค์วรร วรรณา - หน้า 614
ถ้าว่า สาลภกัดดีดี ปุงจิกกัดดีดี มีมากทั่วถึงแก่นกุ้งทั้งปวง,
พระกัดอทสทาสังให้ถือเอาประกิตแม้ทั้ง ๒ เป็นแผน ฯ.
หากว่า กิฬสูงมีมาก พิงให้ถือเอาประกิตแล้ว จึงให้
ถือเอาสาลภกัดต่อดำดับแห่งปิกกกัดนั้นก็ได้ หรือพิงให้ถือเอาสาลภกัด
แล้ว จึงให้ถือเอาปิกกกัดอำดับแห่งสาลภกัดนั้นก็ได้.
ภั ๒ นั้น ยังไม่ถึงแก่นกุหลาใด, กิฬ ฑหลานั้น จักเที่ยว
บืนทบก.
แม้ว่า ว่าภังก ๒ มีมาก กิฬ ฑน้อย, กิฬ ฑอ้มได้สาลภกัด
ทุกวัน เพราะฉะนั้น พิงดสาลภกัดนั้นเสีย ให้ถือเอาเศปิกกกัด
เท่านั้นว่า "ผู้อายุ ท่านจงฉันปิกกกัดเกิด" ดังนี้.
พวกทายกถวายปิกกกัดประณีต พิงจัดถับบไว้ต่างหาก. ไม่
พิงให้ถือเอาปิกกกัดแต่ในวันนี้ว่า "พรุ่งนี้ เป็นวันปิกก"
ก็แล้ว ถ้าบอกทั้งหลายกล่าวว่า "พรุ่งนี้แล้ว ในเรือนของพวก
บำเจ้า ถ้ามีปิกกกัดราม ขอท่านจงแจกปิกกกัดเสียแต่ในวันนี้
ที่เดียว." อย่างนี้ควรให้ถือเอาในวันนี้ได้.
ที่ชื่ออัปสิกกกัดนั้น พึงทราบดังนี้:-
บุคคลสมาทานอายุโสด ในวันอัปสุก็งเดือนแล้ว ตนเอง
บริโภคกัดใด, ภัดนั้นแลอันเขาอ้อมให้.
ที่ชื่อปิกกกัดนั้น ได้แก่ ท่านที่ยกให้ในวันปิกกด้วย
กำหนดหมายว่า "ในวันอัปสกะ ชนเป็นอันมากผู้มีทรงอารมณ์เสื่อมใส