การสนทนาเกี่ยวกับการบริโภคปิกกกัด : หน้า 206/270

ประโยค - จุดผสมดินปลาทื้อ อรรถถกพระวินัย องค์วรร วรรณา - หน้า 614 ถ้าว่า สาลภกัดดีดี ปุงจิกกัดดีดี มีมากทั่วถึงแก่นกุ้งทั้งปวง, พระกัดอทสทาสังให้ถือเอาประกิตแม้ทั้ง ๒ เป็นแผน ฯ. หากว่า กิฬสูงมีมาก พิงให้ถือเอาประกิตแล้ว จึงให้ ถือเอาสาลภกัดต่อดำดับแห่งปิกกกัดนั้นก็ได้ หรือพิงให้ถือเอาสาลภกัด แล้ว จึงให้ถือเอาปิกกกัดอำดับแห่งสาลภกัดนั้นก็ได้. ภั ๒ นั้น ยังไม่ถึงแก่นกุหลาใด, กิฬ ฑหลานั้น จักเที่ยว บืนทบก. แม้ว่า ว่าภังก ๒ มีมาก กิฬ ฑน้อย, กิฬ ฑอ้มได้สาลภกัด ทุกวัน เพราะฉะนั้น พิงดสาลภกัดนั้นเสีย ให้ถือเอาเศปิกกกัด เท่านั้นว่า "ผู้อายุ ท่านจงฉันปิกกกัดเกิด" ดังนี้. พวกทายกถวายปิกกกัดประณีต พิงจัดถับบไว้ต่างหาก. ไม่ พิงให้ถือเอาปิกกกัดแต่ในวันนี้ว่า "พรุ่งนี้ เป็นวันปิกก" ก็แล้ว ถ้าบอกทั้งหลายกล่าวว่า "พรุ่งนี้แล้ว ในเรือนของพวก บำเจ้า ถ้ามีปิกกกัดราม ขอท่านจงแจกปิกกกัดเสียแต่ในวันนี้ ที่เดียว." อย่างนี้ควรให้ถือเอาในวันนี้ได้. ที่ชื่ออัปสิกกกัดนั้น พึงทราบดังนี้:- บุคคลสมาทานอายุโสด ในวันอัปสุก็งเดือนแล้ว ตนเอง บริโภคกัดใด, ภัดนั้นแลอันเขาอ้อมให้. ที่ชื่อปิกกกัดนั้น ได้แก่ ท่านที่ยกให้ในวันปิกกด้วย กำหนดหมายว่า "ในวันอัปสกะ ชนเป็นอันมากผู้มีทรงอารมณ์เสื่อมใส