อภิรณ์และการต่อสู้ในพระวินัย : หน้า 72/270

ประโยค - จุดฉันสนับสนุน ต่อสู้กิจก อรรถถกพระวินัย ฉลูวรรค วรรคา - หน้าที่ 480 บุคคลลบแล้วด้วยหญิง ปิดดีจิตดีแล้ว กลิ่นนั้น ย่อมเขียนเมียน ไม่ได้ฉันใด; อภิรณ์ใด ถึงความเป็นมูลใหญ่มูลน้อย (แห่งอภิรณ์) อันสงสารยังอยู่ จะเป็นไปเพื่อความหยาบช้า เพื่อความร้ายกาจ เพื่อความแตกกัน อภิรณ์นั้น ระงับด้วยกรรมนี้แล้ว ย่อมเป็นอันระงับ ด้วยดี เหมือนคุณที่ปิดใว้ด้วยเครื่องกบคคหัวบุญ ข้อนี้ฉันนั้นแล เพราะเหตุนัน กรรมนี้น่าจึงเรียกว่า "ติณวัตถาระ" เพราะเป็น กรรมกัลยกบไว้ด้วยหนุ อาบดีทีเป็นไทยล้าน ได้แก้ ปรากฎและสงมักเสส บทว่า คิริมฏิสุตตุ คือวันอาบดีที่ต้อง เพราะคำว่าคฤสัง ด้วยคำเลย และรับแล้วไม่ทำตามรับที่เป็นธรรม ข้อว่า เวอญฺ ปน ภิกฺขุน คิรีฺ ตติ อปฏิทิ สุจติ โหนติ มีความว่า เมื่อติณวัตถากรรมมาวาอภิญฺกุ้ง 2 ฝ่าย ทำแล้วอย่างนั้นในขณะจบกรรมวา ภิกฺขุมีประมาณเท่าใด ซึ่งประชุมในที่นั้น โดยที่สุดภิกษุผู้นับกิคิด ผู้นำสมาธิคิด ผู้นำใจไปในที่อื่นก็ ภิกฺขุลนั่นทั้งหมด ต้องแล้วสิขาดทั้งหลายที่เหลือ เหลาได้ นอกจากอาบดีที่เป็นไทยล่า และอาบดีที่เนื่องแต่เฉพาะด้วย คฤสัง จํากำแตมตนแตลแห่งอุปสมบท ย่อมเป็นผู้ออกแล้วจากอาบดี เหล่านั้นทั้งปวง บทว่า ทิกฺขฤจิรวํ ญ มีความว่า ฝ่ายอภิญฺกุหล่าใด ทำความเห็นแง่กันและกันว่า "ข้อือนไม่ชอบใจพเจ้า," หรือว่ากิญฺฌู เหลาใด แม้ต้องอาบฏิกฺขิหล่านั้น แต่ไม่มาในที่ประชุมนั้น