การถือเสนาะในพระพุทธศาสนา : หน้า 131/270

ประโยค - จุดดื่มสมุนไพรสากกะสา อรรถาธิบายพระวินัย อุตรวรรค วรรคา - หน้าที่ 539 มา ๘ เดือนแล้ว" เสนาะนะนั้นต้องให้ภิกษุผู้บำรุงมา ๘ เดือนนั้นแล้ว ส่วนในเสนาะนะใด พวกเจ้าของถวายปัจจัยปีละ ๒ ครั้ง, เสนาะนะนั้น ไม่ควรให้ถือเป็นอันตรามุกคะ ทุกคราวที่ล่วง ๖ เดือน. หรือว่าในเสนาะนะใด พวกเจ้าของถวายปัจจัยปีละ ๓ ครั้ง เสนาะนะนั้น ไม่ควรให้ถือเป็นอันตรามุกคะ ทุกคราวที่ล่วง ๔ เดือน. หรือในเสนาะนะใด พวกเจ้าของถวายปัจจัยปีละ ๔ ครั้ง, เสนาะนะนั้น ไม่ควรให้ถือเป็นอันตรามุกคะ ทุกคราวที่ล่วง ๓ เดือน. เพราะว่า เสนาะนะนั้น จักได้บำรุงด้วยปัจจัยแท้. ส่วนในเสนาะใด พวกเจ้าของถวายปัจจัยมากเพียงปี ละครั้ง, เสนาะนะนั้น ควรให้ถือเป็นอันตรามุกะได้. กฎว่า ด้วยวิธีถือเสนาะ ซึ่งมาในบาใต้ โดยวันเข้าพรรษา ภายในฤดูฝน เท่านั้น. [การถือเสนาะในฤดูภา] ก็คือชื่อว่า การถือเสนาะนี้ ย่อมมี ๒ อย่าง คือ คือ ในฤดู กาล ๑ ถือในวาสากาล ๑. [๒๕] ใน ๒ อย่างนั้น พึงทราบวินิจฉัยในฤดูเก่า ก็คือ อาคันดูบางพวกมาในเวลเช่า, บางพวกมาในเวลาบ่าย, บางพวก มาในปฐมยาม, บางพวกมาในมัชฌิมยาม, บางพวกมาในปัจฉิมยาม ก็มี; พวกใดมาในเวลาใด, ภิกษุผู้เสนาะกาหปะ พึงให้ภิกษุ ทั้งหลายลูกขึ้นแล้วให้เสนาะแก่พวกนั้นในเวลานั้น เทียว ขึ้นชื่อว่า