จุดดุลสมดุลปาสาทิกา : หน้า 28/270

ประโยค - จุดดุลสมดุลปาสาทิกา อรรถถกาพระวันบอ อจุวรรว วรรมะ - หน้าที่ 436 ภิญญูปกติตุ๊ตต." ที่ชื่อว่า อยู่ปราศ ได้แก่ การอยู่ของภิญญูรบุเดียวเท่านั้น. ที่ชื่อว่า ไม่บอกได้แก่ ไม่บอกภิญญูอาณัตตรูเป็นต้น. รัตเตเด ย่อมมีด้วยเหตุอันหนึ่ง ๆ ในเหตุ 3 อย่างนี้. ข้อว่า น สูญโณตติ มีความว่า เมื่อไม่สามารถไปบอกแก่อภิญญูทั้งปวงในนั่น ๆ เพราะข้อที่สงสัยเป็นหมู่ใหญู่ ชื่อว่าไม่สามารถจะให้ไปรวบสมดได้. ในสองบทนี้ คือ ปิราสา นิฤกษปม ๑ วัตถิ นิฤกษปม ๑ ปิราส เป็นอันเก็บแม้ด้วยอันหนึ่ง ๆ เป็นอันเก็บเรียบร้อยแล้วด้วยทั้ง ๒ บาท แม้ในการสมาทานก็มิยเทเหมือนกัน. ภิญญูสมาทาน วัตร อยู่ปราศสร่งอย่างนั้นแล้ว เมื่อจะอธิบาย ไม่มีภิญญูจะต้องสมาทนวดวัตรอีก. จริงอยู่ ภิญญูนั้นคงเป็นผู้สมาทานวัตรของตนเอง, เพราะเหตุนั้น สงมิพึงให้มานัต ๖ ราตรีแก่เธอ, พอเธอประพฤมานัตแล้ว พึง อภินน. เธอเป็นผู้ไม่มีอัตติ ตั้งอยู่ในส่วนแห่งผู้บริสุทธิอย่างนั้นแล้ว จักบำเพ็ญใดสริกา กระทู้ที่สุตแห่งทุกข์ได้ ด้วยประการะนี้. ปิราสตก จบ. [ว่าด้วยปกตติของกันและกัน] ข้อว่า มูลายปฏิสมานารา ภิกฺขุ สกลิยุตติ ปาตตุตาน มีความว่า เว้นภิญญูผู้ควรแก่ลายปฏิสมานผู้อ่อนกว่าเสือ ได้แก่