ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - จุดดุลสมดุลปาสาทิกา อรรถถกาพระวันบอ อจุวรรว วรรมะ - หน้าที่ 436
ภิญญูปกติตุ๊ตต."
ที่ชื่อว่า อยู่ปราศ ได้แก่ การอยู่ของภิญญูรบุเดียวเท่านั้น.
ที่ชื่อว่า ไม่บอกได้แก่ ไม่บอกภิญญูอาณัตตรูเป็นต้น.
รัตเตเด ย่อมมีด้วยเหตุอันหนึ่ง ๆ ในเหตุ 3 อย่างนี้.
ข้อว่า น สูญโณตติ มีความว่า เมื่อไม่สามารถไปบอกแก่อภิญญูทั้งปวงในนั่น ๆ เพราะข้อที่สงสัยเป็นหมู่ใหญู่ ชื่อว่าไม่สามารถจะให้ไปรวบสมดได้.
ในสองบทนี้ คือ ปิราสา นิฤกษปม ๑ วัตถิ นิฤกษปม ๑
ปิราส เป็นอันเก็บแม้ด้วยอันหนึ่ง ๆ เป็นอันเก็บเรียบร้อยแล้วด้วยทั้ง ๒ บาท แม้ในการสมาทานก็มิยเทเหมือนกัน. ภิญญูสมาทาน
วัตร อยู่ปราศสร่งอย่างนั้นแล้ว เมื่อจะอธิบาย ไม่มีภิญญูจะต้องสมาทนวดวัตรอีก.
จริงอยู่ ภิญญูนั้นคงเป็นผู้สมาทานวัตรของตนเอง, เพราะเหตุนั้น
สงมิพึงให้มานัต ๖ ราตรีแก่เธอ, พอเธอประพฤมานัตแล้ว พึง
อภินน. เธอเป็นผู้ไม่มีอัตติ ตั้งอยู่ในส่วนแห่งผู้บริสุทธิอย่างนั้นแล้ว
จักบำเพ็ญใดสริกา กระทู้ที่สุตแห่งทุกข์ได้ ด้วยประการะนี้.
ปิราสตก จบ.
[ว่าด้วยปกตติของกันและกัน]
ข้อว่า มูลายปฏิสมานารา ภิกฺขุ สกลิยุตติ ปาตตุตาน
มีความว่า เว้นภิญญูผู้ควรแก่ลายปฏิสมานผู้อ่อนกว่าเสือ ได้แก่