ความเข้าใจเกี่ยวกับอรรถกาพระวินัย : หน้า 86/270

ประโยค - จุดดลสมดุลปลายก้าก อรรถกาพระวินัย ช วกวรรว วรรณะ - หน้า 494 แต่พิงชูมือให้เปิบแล้วเช็ดศีรษะ เพื่อแขนผมที่ปลายองใหร่ามไปตามลำดับ จะเอามืออั๋นเปิบแม่งซึ่งศีรษะที่ร้อนจัด ด้วยความร้อนและเป็นธรณี ดีกว่า วินฉฉในคำว่า น ภาวิฒา อาทาเส วา อุกกปุตต วา พิภนารดั่งนี้ :- เงาหน้าย้อมปรกในวัดอุเหล่าใด วัดอุเหล่านี้ทั้งหมด แม้มิ แผ่นสำริดเป็นตับ ย่อมถึงความว่างระวงเหมือนกัน แม้วัดอันนี้ส่ม พะออมเป็นตับ ย่อมถึงความว่างว่า ภานะน้ำเหมือนกัน เพราะฉะนั้น จึงเป็นทุกกฎภิญญูแผกู(เงาหน้า) ในที่ใดที่หนึ่ง บทว่า อาภารปุจฉ ย มว่าฯ เรายอนุญาตให้กิญญูงหน้า เพื่อรู้ว่า "ผลของเรามีดีมีรึยังก่อน." (ในปรุ อรรถกถา) คำว่ า 'สมควรองดูหน้า เพื่อ ตรวจดูอุทัยสูงขฐรออย่างนี้ว่า " เราแก่หรือยังหนอ? ดังนี้ ก็ได้." สองบทว่า มูข อลิมปนุตติ มีความว่า ภิญญูพิคยี้ ย่อม ผัดคลิ้งเครื่องผิดหน้า สำหรับทำให้หน้ามีผิดผิดผ่อง บทว่า อุมมุนเทนดู มีความว่า ย่อมไล่หน้า ด้วยเครื่องไล่ ต่าง ๆ. บทว่า อุณฒคุณุตติ มีความว่า ย่อมไล่หน้า ด้วยอุณฒสำหรับหน้าหน้า หลายบทว่า มิโนลาย มู่ฉ ฎุณณฺต ะ มีความว่า ย่อมทำ การเจิมเป็นจุด ๆ เป็นต้น ด้วยโมลีลา การเจิมเหล่านี้ ย่อมไม่ควร