บทวินัยในการแต่งกายของภิกษุ : หน้า 109/270

ประโยค - จุดดวดสมบัดปาสากิรา อรรถวถวพระวินัย อุตรรวรร วรรค - หน้าที่ 517 ผู้จัดแถว การหม่นนี้ทั้งหมด มองว่ามองคงคำสตฺ เพราะเหตุนี้ นิกนรณ์ทั้งปวง ผู้ใช้ผ้าขาว คุลภาครึ่งเดียว ยอมหม่น ฉันใด อันนี้ ปริมาณบางพวก เปิดออกผ้าหนังปูนบน จะออกบ้าง ๒ ฉันใด อันนี้ คณะทั้งกลุ่มที่ใช้ผ้าผืนเดียว เอาชาย ผ่านนั่งข้าง คุลมหลัง พาดมุ้งทั้ง ๒ บนจะออกบ้าง ๒ ฉันใด, อันนี้ พวกนักเลงสุราเป็นต้น เอาผ้าพันคอ ห้อยชายทั้ง ๒ ลงไปที่ ท้องบ้าง ตัวไว้บนหลังบ้าง ฉันใด อันนี้ สตรีสาววังเป็นต้น หมู่คุมศิริจะเปิดแต่นหน่วยไว้ ฉันใด อันนี้ คุณพัดดีเป็นใหญ่ ทั้งหลาย นุ่งผ้าขาวคุลตัวทั้งหมดด้วยชายข้าง ๑ แห่งชายผืนมันเอง ฉันใด อันนี้ พวกชาวนา เมื่ออาเข้าสู่กระท่อม นมผ้าถวัดเข้าไป ในช่อกรีนแล้วคุมตัวด้วยชายข้าง ๑ แห่งผ้าสันมันเอง ฉันใด อันนี้ พวกชาวนเอง ฉันใด อันนี้ พวกทามณี สอดผ้เข้าไปในขอกรักแล้วก็ร้อน จะออกบ้าง ๒ ฉันใด อันนี้ ภิกษุผู้ออกจากา เปิดแขนซ้ายที่หม ด้วยผ้าหนเวียงบ่า ยกจีวรขึ้นพาดบ่าออกบ้าง ฉันใดฯ ภิกษุฯ ไม่พึงหม่นฉันเลยทีเดียว พึงวันโทษแห่งการหม่นเหล่านี้ทั้งหมด และโทษแห่งการหม่นเห็นปานนั้นเหล่านี้อันเดียว (๓๑) หามให้เรียบร้อย ปราศจากวิกา. เมื่อภิกษุไม่หม่นอย่างนั้น กระทำวิกาอย่างใดอย่างหนึ่ง ด้วย ไม่เอื้อเฟื้อ ในวัดก็ตาม ในละแวกบ้านก็ตาม ย่อมเป็นทุกกฎ ว่าแล้วหวาบเป็นฉัน บทว่า มุถาทวฺภูมิ มีอธิบายว่า เหมือนคนหาบของสำหรับ